segunda-feira, 24 de junho de 2013

caderno de apuntamientos // caderno de apontamentos


86.
[cuntinaçon de la cuonta de tie Ana F.]

l que se passou apuis nien dá quaije para cuntar, sacórun-la pa la rue, mei znuda i acabado de tener l garoto, i scarranchórun le l garoto, yá muorto i cul braço quemido, ne l cachaço i çcalça dórun cun eilha buolta al lugar todo cula delantre, dezindo,
mirai l que fizo, i tal...
ye matá la, i asi cada un dezie la sue senténcia,
mira tu, eilha yá staba boubica quando tubo l garoto, i ende mais boubica quedou, boubica de beç, á, nun te dixe, eilhes íban cun un checote atrás i íban le dando checotadas, i fazie muito friu, que era eimbierno, todo gilado, i inda se bieno a saber quien era l pai, un tal que le chamában Boticário que acabou por se casar cun ua de la família deilha, i anton fui assi, i la tie quedou mui mala i lougo la prendírun, i inda quedou mais boubica i por esso la mandórun para África, que stubo catorze anhos ne l Tarrafal;
quando bieno de l Tarrafal staba boubica de todo, i dezie que tenie alhá un Coelho, mas traie roupa mui buona de África, sabes que fui eilha la purmeira mulhier de Sendin que ousou calçones, que até you se los fui a pedir amprestados ua beç quando fiç la quemédia de Reberto de l Diabo [1944]? i anton bieno i andaba pul lugar, de rue an rue, i falaba mui mal i trataba mui mal las pessonas, bibie duns i doutros, mas naide le daba nada, que eilha nun se afazie cun naide, nien sei cumo eilha bibie, passou las mui gordas la tie, tenie dies que staba melhor, mas noutros naide fazie bida deilha, i tenie un armano que nistante le daba uas checotadas a mano teniente, mira tu cumo son las cousas, andaba pul pobo i dezie le, cumo tal alguien, 
á tie Ana, benga a quemer ua malga de caldo
mira, come lo tu que te faç mais falta do que a mi, bai te a f. tu i l caldo,
i cuntinou siempre porqui até que se morriu, yá tu eras bien crecido i inda te lembras deilha, bibie sien naide la tratar, eilha sola, cumo nun palheiro, naide sabe de l que bibie, sabes, a las bezes la tie sentaba se cumo tal nun puial i lembraba se de l que le pasou i choraba, cuitada, i falaba mui mal de quien le fizo aqueilho, sabes, aqueilhes homes que le fazírun esso eilhes ye que merecien cadena para to la bida, i ser mandados inda mais loinje que África...

//

[continuação da história da senhora Ana F.]

o que se passou depois quase nem dá para contar, trouxeram-na para a rua, meio despida e tendo acabdo de dar à luz a criança, e puseram-lhe a criança de pernas abertas sobre os ombros, já morta e com o braço comido, e descalça deram com ela uma volta pelo povo todo com ela à frente, dizendo,
olhai o que ela fez
é matá-la, e por aí fora cada um dizia a sua sentença,
vê tu, ela já estava louca quando deu à luz a criança, e aí mais louca ficou, louca de vez, ah! não te disse, eles iam com um chicote atrás dela e iam-lhe dando chicotadas, e fazia muito frio, pois era inverno, tudo geada, e ainda se veio a saber uqem era o pai, um tal Boticário que acabou por se casar com uma da família dela, e então foi assim, e a mulher ficou muito doente e prenderam-na pouco depois, e ainda ficou mais louca e por isso a mandaram para a África, que esteve catorze anos no Tarrafal,
quando veio do Tarrafal estava completamente louca, e dizia que tinha lá um Coelho, mas trazia roupa muito boa de África, sabes que foi ela a primeira mulher de Sendim que usou calções, que até eu lhos fui pedir emprestados uma vez quando fiz o teatro de Roberto do Diabo [1944]? e então veio e andava pelo povo, de rua em rua, e falava muito mal e tratava muito mal as pessoas, vivia de uns e de outros, mas ninguém lhe dava nada, pois ela não se habituava com ninguém, nem sei como ela vivia, passou situações muito difíceis a mulher, tinha dias em que estava melhor, mas noutros ninguém fazia a conseguia aturar, e tinha um irmão que logo lhe dava umas chicotadas com toda a força, vê tu como são as coisas, andava pelo povo e dizia-lhe, por exemplo alguém
oh! senhora Ana, venha comer uma tijela de sopa
olha, come-a tu que te faz mais falta do que a mim, va-te f. tu e a sopa,
e continuou sempre por aqui até que morreu, já tu eras bem crescido e ainda te lembras bem dela, vivia sem ninguém a tratar, sozinha, como num palheiro, ninguém sabe do que vivia, sabes, por vezes a mulher sentava-se por exemplo num poial e lembrava-se do que lhe tinha acontecido e chorava, coitada, e falava muito mal de quem lhe fez aquilo, sabes, aqueles homens que lhe fizeram isso eles é que mereciam cadeia para toda a vida, e serem enviados para mais longe que África...


Sem comentários: