domingo, 6 de janeiro de 2013

al fin



Fui al fin ua tarde d’ampeço de l anho, mas podie haber sido al fin de l anho ou de la bida ou de l mundo. Íban i benien las palabras, an puro ser, cumo se l sonido nun le fazira falta para nada. Aqueilhas palabras an que la boca le pon ua quelor branca, essa que las arrima al nada, faia de adonde todo se atira pa l baziu. Todo salie i seguie naturalmente l sou caminho, cumo la tarde abaixaba i nun podie deixar de abaixar. Sabes, esto nun son delores, ye la fin i hai que aceitar, nun tem buolta a dar. Podemos fazer de cuonta, até dezir que nun ye nada desso, mas inda ye pior. Todos para alhá bamos. Nun puodes fazer nada, nien naide. Nun son precisas palabras mais cumplicadas, nien estas son menos guapas que las outras. Ye triste la fin, cun nada mais que soledade para te tapar. Ye triste ser bielho, mas ser bielho i star malo ye ua tristeza inda mais grande. Mas hai que aceitar, puis esse inda ye l melhor modo de lhuitar pula bida.




1 comentário:

Anónimo disse...

Ya l dezie l bielho nel sou pual á doze anhos:"Ye triste ser bielho, mas ser bielho i star malo ye ua tristeza inda mais grande."
Tamien onte zenhei subre esso.....