sexta-feira, 28 de dezembro de 2012

ide debagar i quando chegardes telifonai


ua nubrina rala abraçaba la manhana, frie ne l silenço de las arbles znudas, branca nas yerbas cun ua lhágrima a la punta de riba que nun chegou a formar carambina, las manos a abanar nun adius manso para que ls uolhos nun deixáran pingar l'oubalheira que siempre se forma culas çpedidas; passos tossidos abanórun la cumpustura de la rue, yá muitá zafeita a scalhabreses jogos i fugidas sien tino; nua squina inda berdega un ranco de salsa i la roseira de l caco agradece l cabanhal; fui quando deziste, cumo siempre, ide debagar i quando chegardes telifonai; nun deziste que era la redadeira beç, puis yá te dan miedo essas palabras, cumo se te oubíran i quejíssen ser mais do que palabras, mas nun tengas miedo puis todas las çpedidas son siempre las redadeiras; agora bás a acender l lhume, inda sien gana de die, que cada beç tenes mais percison de adonde queimar ls secos que se te agárran a las risas i a las lhembráncias, que nunca coinciste outra bida que nun fura feita de salidas que siempre l eissencial tubiste que l buscar, nien que fura pan. 
 
 
//
 
 
um nevoeiro raro abraçava a manhã, fria no silêncio das árvores despidas, branca nas ervas com uma lágrima ao cimo que não chegou a gelar, as mãos a abanar num adeus manso para que os olhos não deixassem pingar o orvalho que sempre se forma com as despedidas; passos tossidos abanaram a compostura da rua, há muito desabituada de desinquietos jogos e corridas sem tino; numa esquina ainda viceja um raminho de salsa e a roseira do vaso sente-se bem debaixo do telheiro; foi quando disseste, como sempre, ide devagar e quando chegardes telefonai; não disseste que era a última vez, pois já te metem medo essas palavras, como se te ouvissem e quisessem ser mais do que palavras, mas não tenhas medo pois todas as despedidas são sempre as derradeiras; agora vais acender a lareira, ainda sem vontade de dia, que cada vez tens mais necessidade de onde queimar os secos que se te colam aos risos e às lembranças, pois nunca conheceste outra vida que não fosse feita de saídas, porque o essencial tiveste que o procurar, nem que fosse pão.
 
 
 

Sem comentários: