sábado, 27 de outubro de 2012

Nunca l mar


Nunca l mar, Fiama, fui tanto cidade
que se cruzáran a tue puorta nuossos barcos.

Nunca l mar, mas antes la maré tan acerca de
ser outra, l mundo quadrado de einabegable.
Apuis l amor benir a dar a la cuosta i apegar se al
tou cuorpo de ilha cumo abrir se la boca.

L'eimaige strourdinaira que sós tu,
nunca l mar, Fiama,
al antrar pul'auga, rasgar l aire i abraçar l riu.
Haberie un dius nas lhinhas apertadas, 
cabalhos de l diabo an bolo raso porriba l'auga,
la pormessa de star arrimada an ti.

Cumprido que esse riu fura, eiqui antre ls outros
todo agora sinte la tue falta:
rebuolben se las óndias anriba ls tous uolhos, la tue boç faç
arrebentar ls uossos i sobra un retombo tembrando ne l cuolho
de la pormessa que fui you, Fiama.

Nien tanto al mar nuossos barcos
que son un segredo cumo se fúran miedo
i nós tan pouco neilhes que deilhes nun fazimos morada.
Nien tanto a la tierra tou coraçon a andar al para trás.

Nun mais screbir l barco, Fiama,
que esse tou mar de páixaro nun sirbe para bolar.
queda te pul cuorpo de ilha, ampurrando cuosta,
correndo la cidade, falando an tateç de lhuç
als nabegantes l tou farol biográfico, ourgente,
antencional.

Nunca l mar, Fiama. Antes auga de adonde
birdes chober mius suonhos.

Antes l mar bisto ser pouco pa la mie sede
i ne l miu peito de achegar arder la squina de óndia de 
salida. I l'auga caier neste anglo tan purfeito
an que oubo assoprar un outro aire
cuntinental.

Minês Castanheira, Nunca o Mar [2012]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

nunca o mar. Fiama. foi tanto cidade
que se cruzassem à tua porta nossos barcos.

Nunca o mar, mas antes a maré tão perto de
ser outra, o mundo quadrado de inavegável.
Depois o amor vir dar à costa e contagiar o
teu corpo de ilha como um bocejo.

A imagem extraordinária que és tu,
nunca o mar, Fiama, 
ao largar o ferro, rasgar o vento e abraçar o rio. 
Haveria um deus nas linhas apertadas,
libelinhas em voo rasante sobre a água,
a promessa de estar ancorada em ti.

Cumprido que esse rio fosse, aqui entre os outros
tudo agora sente a tua falta;
voltam-se ondas sobre os teus olhos, a tua voz faz
rebentar os ossos e sobra um eco vibrando no colo
da promessa que fui eu, Fiama.

Nem tanto ao mar nossos barcos,
que são um segredo como se fossem medo
e nós tão pouco neles que deles não fizemos morada.
Nem tanto à terra teu coração às arrecuas.

Não mais escrever o barco, Fiama.
Que esse teu mar de pássaro não serve para voar.
Fica-te pelo corpo de ilha, empurrando costa,
batendo a cidade, falando em gaguejos de luz
aos navegantes o teu farol biográfico, urgente,
intencional.

Nunca o mar, Fiama. Antes água de onde
virem chover meus sonhos.

Antes o mar avistado ser pouco para a minha sede
e no meu peito de chegar arder a quina da onda de
partida. E a chuva cair neste ângulo tão perfeito
em que ouço soprar um outro vento
continental.]



sexta-feira, 26 de outubro de 2012

amportanças


nunca acabas de daprender 
l que ye amportante:
siempre te squeces que nada
te puode quedar alhá la bida.



quinta-feira, 25 de outubro de 2012

nace te un outro die


quédan sien fin las bistas
quando t'achegas a la prainada.

yá nun starás
de l outro lhado la puorta
i nada mais que suonho
para almuorço quedará.

sigues las sacaleiras
serenas de lhembráncias
alheno al oulor pocho
que s'agarrou a la risa de ls dies.

nace te un outro die
i achegou se te la muorte mais un passo,
mas bibes i bibes i bibes
acontra las puortas adonde
inda nun perdiste gana de bater.

quarta-feira, 24 de outubro de 2012

sábado, 20 de outubro de 2012

ya m'eirei outra beç


yá m'eirei outra beç
i caminarei por zertos i por zastres
i por lheituras zasperadas i citaçones,
antre palabras, sien naide rial que m'aspere i m'abra la puorta.

la cena sfriará se na mesa,
ls mius lhibros zasperaran
i nun haberá sentido que los cunfuorte
i l miu nome, se tubir un nome, nun me respunderá.

Assi i todo un filo de tiempo ou un filo de sangre,
ou antoce algo inda menos ampalpable,
l que se fui i l que quedou bolbendo un al outro
por sanjas sien fin i suonhos zafigurados,
ousentes un de l outro, zaparecendo un ne l outro
cumo s'acaba l'auga al fondo un poço

Manuel António Pina
Como se Desenha uma Casa
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Em breve partirei de novo
e caminharei por desertos e por desastres
e por leituras exasperadas e citações
entre palavras, sem ninguém real que me espere e me abra a porta.

O jantar arrefecerá na mesa,
os meus livros desesperarão
e não haverá sentido que os conforte
e o meu nome, se tiver um nome, não me responderá.

E no entanto um fio de tempo ou um fio de sangue,
ou então algo ainda menos palpável,
o que partiu e o que ficou regressando um ao outro
por galerias intermináveis e sonhos desfigurados,
ausentes um do outro, desaparecendo um no outro
como se esgota a água no fundo de um poço.]


quinta-feira, 11 de outubro de 2012

para adonde eiremos nós?


anque Heiraclito nunca tubira eisistido,
demudarie l'auga de l riu: inda bien, pa
nun quedar puorca para siempre; aquessa ye 
filosofie bastante para aguantar las
mundiadas de zgrácia por adonde estes dies 
cuorren: tamien nós demudamos, mas a tanta 
poluiçon rejistiremos, que mos mata,
se nunca naide demudou la muorte an bida?

cuorre l'auga de l riu a dreitos a sou mar:
para adonde eiremos nós, de todo robidos,
anquanto mos ambentamos un mar nuosso,
facas oupidas an bandeira a cada squina?



quarta-feira, 10 de outubro de 2012

la casa sós tu cuntigo


staba de pies la casa,
mas solo un sbarrulho bien tous uolhos:
nun chegueste a antender que
ua casa nun son paredes, quartos, mobles,
puis esso nun passa d'eidefício:
la casa sós tu cuntigo i 
ye a ti que te bés quando la miras.



sábado, 6 de outubro de 2012

atualidade de Platon


bibes outros mundos,
i sonhas ls berdadeiros:
spertar ye un delor.



sexta-feira, 5 de outubro de 2012

outonho


bou me purparando para
outros amarielhos i burmeilhos:
bai me crecendo l outonho




quinta-feira, 4 de outubro de 2012

ua cierta mordesquina


cuordas d'auga prendírun la streilha de l cielo, pardo cumo un delor, i tu pequerrico an pinga d'auga sien chegares a saber que termienta te chobiu nien stares al modo para filosofies que solo sírben para te anfernizar ls dies; de bielho, fuste zaprendendo l bolo, yá sien fuorças pa las corrientes d'aire, i chegueste al cumpleto antendimiento de la soledade houmana, anque yá muitá çcunfiasses que naide te poderie baler, ne l eissencial naide mos puode baler; squeces te muita beç de cumo sós un fuzible na cadena de l tiempo i de la stória, i esso nun depende de ti, mas de ls que antes benírun ou apuis de ti han de chegar; miras tue semiente i neilha sós capaç de arrecular até al ampeço i chegar a la fin de l mundo, mas pones de lhado la mordesquina de l pensar nessas cousas, agarrado a las seinhas de l que nace, crece i se muorre, certezas de que todo cuntina apuis de ti: ua yerba, un aire, ua quelor de las nubres, un páixaro, ls brugos a arrepassar las berças pa la Cunselada, ls redadeiros morcones, l aburmelhar de las fuolhas de la parreira i l boubo oulor de l majaricos que nun páran sou retombo nas narizes - essas i tantas outras son las berdadeiras seinhas de bida a que te agarras, que te agárran, i esso te habie de bundar, mas nun chegas a antender cumo te atíran siempre zamparado para alhá deilhas.


cumbibenças


staba la fuonte anrebulhada
nua nubre negra de lhodo
i la sede a ouliar an sou zaspero

a soutordie era l'auga clarica 
un speilho i un cumbite a afogar
sedes i a rucecitar narcisos

al fondo era ua cama agora 
l lhodo ambelesado cula moda
de músicas a beilar porriba l'auga



quarta-feira, 3 de outubro de 2012

cumo le duol a las alas l pousar sereno de ls páixaros


nun te diç l speilho cumo demudeste
alhá de l pelo rúcio, de las angúrrias
ou de l baço de ls uolhos

nun puode la máquina desse tou mundo
traier te al tiempo atrás an que eras
outro que agora te quieres

nun sabes se inda te sírben ls sítios
que çcalceste un die, puis nadas nun dan
para anchir uocos

furas capaç de slubiar debagarico puls dies
sabendo que afazer se un a el mesmo
milagre ou mistério puode ser

nien te dás de cuonta de cumo le duol
a las alas l pousar sereno de ls páixaros
an campo raso de tierra znuda

se tubires que ambentar ls cunhos
i la bena de l'auga, esso ye seinha
de que puode (re)passar tou riu

terça-feira, 2 de outubro de 2012

tiempo de quedar spierto


quando la nuite ye mui scura
i ls uolhos nada béien alhá deilha
todo mos puxa para acunhar ls uolhos i drumir:

ye tiempo de quedar spierto,
outro modo nun hai de rejistir.



milagre de caganeira


fálan mal deste paiç
i desta (sue) giente
i quédan de fuora:

cumo son capazes
desse milagre
de caganeira

i quedar lhimpos?



segunda-feira, 1 de outubro de 2012

biaijes i ua cierta 'poligamie'



yá nun ténen cuonta las biaijes que fiç de lisboua a sendin i al alrobés: tengo pena de nun las haber cuntado zde l tiempo an que tardaba un die anteiro a chegar; sei bien que la purmeira fui l die 16 de júlio de 1973, stában se me ls binte i dous anhos quaijeque a acabar, i l camboio inda botaba fumo antre l pocinho i dues eigreijas; assi i todo inda un die me hei de dar al trabalho de las cuntar, i pula cierta nun me bou a anganhar muito; i todo esto porque hoije (30.09.2012) fiç mais ua dessas biaijes de buolta a lisboua: todas juntas yá han de somar muitos dies ou semanas, talbeç meses, you sei alhá; quedo cula eideia de que zde ua cierta altura passei la bida a biajar, siempre cun l sentido nun outro lhado, preso a las dues puntas de la biaije, mas un die balerá la pena pensar subre ls sítios por adonde fui passando i de cumo todos esses sítios tamien me fúrun fazendo, mas esso quedará para outra beç: agora solo quije registrar la benida desta nuoba biaije, talbeç para atamar l bózio de ls uossos molidos, talbeç por nun saber respunder de que tierra sou puis, an matéria de tierras, sou cada beç mais 'poligámico': al modo que fui andando, fui quedando repartido por muitos sítios i muitas gientes i yá nun sou capaç nien quiero ajuntar ls cachicos todos nun solo sítio ou pertencer a ua sola giente.