quinta-feira, 13 de setembro de 2012

sensaçon pensada


nien sabes porquei te duol esta sensaçon de nunca mais, se a cada sfergante se repite, a puntos de se poder dezir que bibir nun passa desse passares cun tous passos sien retorno i nunca eisistirie se nun fura pensada, de modo que yá nien sabes se ye bien ua sensaçon; a las bezes, la meia tarde craba se te nas alas de l pensar, alhargando la selombra muito alhá l friu que suda la ruodra de l tiempo, i tu quedas de releixe assi cumo nabiu que se haia bolcado para un lhado i siga nesse stranho modo de nabegar; ls carros na abenida de la lhibardade, las arbles que te traien la primabera i l caier de la fuolha, ls pedintes deitados a drumir séstias sien fin ne ls scanhos de la rue cun las centinelas de sous sacos chenos de trastes i de nada; ye algo requeimada esta metafísica suicida que se quier ir i quier quedar al mesmo tiempo, que nien te chega a deixar triste nien cuntento, quando muito diç te que nun te sobra tiempo para pensares an cada un de tous feitos, remelhones de feitos que ban muito alhá de ti; manhana botarás le un readdeiro mirar a las flores, al berde de la yerba, i a las arbles i nien ua lhágrima botarás por ti mesmo, que neste tiempo duro cumo peinha ándan bien scocadas por outras bidas.



Sem comentários: