sábado, 19 de maio de 2012

munha (12) - quedou me l oulor de l nardo ne ls cacos de las barandas


e datrás passar pulas rues na primabera, quedou l oulor de l nardo ne ls cacos de las barandas, a subertir porriba stiercos i cagalhones, algo un einfierno a assomar se al cielo, puis dambos a dous stában eilhi un al lhado de l outro, un andrento de l outro; era un gusto ber la proua cun que an cada jinela s'apersentában majaricos, nardos, brincos de princesa, fuolhas de carrasco, yerba de laa selobra i muitas outras yerbas i flores, puostas andrento un caco ou nua huorta an pie l poço de adonde se sacaba l'auga para regar; un caco poderie un baldo bielho, ua barrila scachada i tamien un baso nuobo, mas mui ralamente, i essa pobreza de basos fazie inda mais subressalir las flores alhá puostas; las pessonas passában, mirában i se gustában lhougo le pedien a la pessona para arranjar ua flor daqueilhas, amostrando que gustar de flores era algo que staba muito arriba de ls caminhos de puolo i de las rues de stierco i dában antrada para outros mundos de senseblidade, a tal punto que zde mui cedo cuncluí algo que inda mantengo: giente que gusta de flores, trata deilhas i sabe apreciar sou oulor, ten aliçace que chegue para se eilebar para alhá de l pequeinho mundo adonde bibe, puis l simples oulor dua flor puode fazer benir arriba l que de melhor hai an nós, puis solo esse tipo de senseblidade ye capaç de adundiar las piedras i até ua bida tan dura que ye mui custoso aguantá la.


Sem comentários: