sexta-feira, 12 de agosto de 2011

munha (6)


chubes la costielha yá cul sol a pino, l sudor a cacharron, ls beiços secos cumo restroilho an agosto, las piernas torpes de cansadas, l pelo ua papa ambaixo la gorra i un roijo oupor a quelobrinar pul cuorpo arriba, mas nun páras anque las fuorças pouco ajúden: sabes adonde hai ua funtica, que mana zde la primabera até meio berano [hai fuontes guapas i brebes cumo ciertas flores], de modo que nun sabes se nessa altura inda tenerá auga, i até la gorja te duol de saberes que nun hai outra eilhi acerca, abançando cul peito apertado de dúbeda i de sede: chegas, bés l scuro de la tierra molhada i lhougo la boca ampeça a cuçpinhar, mas sin cuçpinha que tamien se le secou la fuonte, i sigues triunfante, un relhuzir ne ls uolhos capaç de tapar l sol, fastas ls rumiaços debagarico cumo quien le faç ua festica para nun albantar l lhodo de l fondo, abaixas-te i bebes de boca, ls beiços solo a topar l'auga, lhebes cumo un beiso, bebes debagar, sentindo l abaixar de l'auga gorja abaixo a correr cumo l rieiro que siempre sonhou i nunca fui capaç de ser: apuis respiras, dás un lhargo suspiro, sentas-te nua piedra i lhimpas l sudor cul braço, puis yá nun sobrou auga para lhabares la cara: quando ancostas las cuostas acontra la parede nun deixas de pensar - se houbira cielo habie de tener cachicos assi i funticas que nun ye bien auga que mánan, mas la pura eisséncia de l bien star.





4 comentários:

ACangueiro disse...

munha de palabras un poçaquitos de pantalha mais que auga fresca, atama la secura. "...pura eisséncia de l bien star"

Marcolino e Mara Cepeda disse...

Amadeu,

Não sei como, nem porque...
A minha vivência da aldeia é mínima. Pequena fui para outras paragens do lado de lá do Atlântico. Esqueci-me, conscientemente, da terra que me viu nascer. Inconscientemente ela fazia questão de se manter inalterada e teimosa como eu.
Sei que lhe (te) devo esta fonte que agora brota de mim. Não sei quanto tempo e se vai durar. Desejo que sim.
Esta "munha (6)", fez-me sorrir e chorar. As pequenas fontes que se ofereciam, pobres porque não eram capazes de mais, matavam sedes tão profundas que devo ter no meu sangue as memórias das minhas avós e a minha mãe.
Elas sim sofreram e tiveram de afastar "ls rumiaços" para com um copo de alumínio colherem a água que não havia e que os filhos ansiavam.

Mara

Amadeu disse...

buonas nuites Antonho, ampecei hoije las férias. Bemos-mos manhana an Zenízio?

Amadeu disse...

Mara,

anspiramos-mos uns als outros: lhembráncias todos tenemos i todas son amportantes porque son... las nuossas.

beisico