la fuorça de l que ye andeble

bai-se yá secando l roixo de ls tomilhos i las scobas a mei granar, afuora esso las yerbas yá ténen sues semientes cumpridas, nua mudança que nun pára: solo l riu parece l mesmo i las peinhas de l Picon de ls Arteiros zafían l tiempo, negro caneiro na boca de las arribas: para todos bai a meio mais ua primabera, para mi ye menos ua primabera i, nesta cuncéncia de l andeble ancarrapita-se-me l balor sien fin de l que ye menudo i agiganta-se la fuorça de todo l que ye andeble.