segunda-feira, 3 de janeiro de 2011

La fin

L Araújo yá nun ten fame. Yá nun come. Ten muito delor. Ye la fin.
Fui alhá, a las dues de la manhana. Ua lhuna clarica. Un carreiron streito, pul meio de scobas an flor i peinhas mudas. Selombras de arbles; i la mie selombra a slubiar. Selombras... i silenço.
L Araújo speraba-me, ne l sou catre. Na sue barraca de trabas, papeles i buracos.
La sue antiga amiga belaba, al fondo la cama. Dius perdona!
Honra al martelheiro Araújo, que ajudou a fazer tunes an muita barraige.
Manhana ou apuis, sonhará que stá nun tune mui fondo; ancostará l peito al martielho i mirará cun gusto l retrincar de la broca, na piedra dura. Salirá un puolo branquito, que el sorberá cun gusto.
Ende, ha de spertar nun subressalto, nun sudor friu. Será la fin.
Quedará-se cumo un paixarico.

1 de agosto de 1957

Telmo Ferraz, O Lodo e as Estrelas