terça-feira, 30 de novembro de 2010

Quando chuobe


Achei-lo na strada. Caminemos a la par. Chama-se Ricardo i ye de l Marco de Canabeses.
Falemos de l tiempo i de cousas.
- Adonde bibis?
- Acolhá alantre, nun palumbar.
- I trabalho?
- Hai quinze dies que nun trabalho, por bias de chober... Tengo la mulhier i ls filhos a morré-se de fame.
- Stan ne l palumbar?
- Nó, quedórun na tierra. You bin i solo trabalhei un die.
- Que teneis quemido?
- Un cumpanheiro de Muncorbo, que bibe alhá cumigo, ten-me dado uns cachicos de pan; el tamien ye probe. Ambergonho-me muito de pedir.
I chorou.
Senti-me tan pequerrico, al lhado de l mártere Ricardo, que fiç ls mius passos mais lhebes, para sentir melhor l «ruca-truca» de ls çocos del abiertos.
Chobie. El iba cumo un pito.
Pensei: anquanto chobir, este Probe ten de quemer la lhama de ls caminos, cun l fiel que le trai la lhembráncia cuntina de la mulhier i de ls filhos.

24 de Dezembre de 1955

Telmo Ferraz, O Lodo e as Estrelas



1 comentário:

Adelaide Monteiro disse...

Porqui se bei l que ye amportante que alguien scriba las cousas que ban passando.
Nunca eimaginei que tan grandes dramas houbira na custruçon dessas barraiges.
Baliente padre esse que tan bien relataba cun sous scritos tamanhas misérias.

Cuntina a mostrar-mos estes scritos, Amadeu.