quarta-feira, 22 de setembro de 2010

cuontas nanas (3)

Ls aires nun le faltában i a las bezes até éran de mais, mas auga era cousa que pouco bie. De l pouco quemido yá nun se queixaba, puis, cumo nun medrara muito, cuntentaba-se cun pouco. Al ampeço si quedaba chena de miedo quando miraba al para baixo, que até las fuolhas se le ponien de punta. Até se afazira a que ls páixaros le beníran a spenhicar ls figos porque un die un le dixo al oubido de l tuoro que benira pali ambrulhada an cagado de páixaro. L que yá nun aguantaba era aquel badalhar a todas las horas i a las meias, mas todo aguantaba pulas bistas que tenie de l Sagrado i de las salidas de las peciçones. Solo inda nun antendiu la fala que l santico que staba mesmo por baixo le dixo:
- Tu ye que sós santa, que you solo tengo l nome.
- You sou ua figueira.
- Puis sós, i stás biba…

sábado, 11 de setembro de 2010

Oulices

L mito ye l nada que ye todo.
L mesmo sol que abre ls cielos
Ye un mito relhuziente i mudo –
L cuorpo muorto de Dius,
Bibo i znudo.

Este, que eiqui agarrou puorto,
Fui por nun star eisistindo.
Sien eisistir mos bundou.
Por nun haber benido fui benido
I mos criou.

Assi la lhienda se scuorre
A antrar na rialidade,
I a ampenhá-la passa.
Ambaixo, la bida, metade
De nada, se muorre.

Fernando Pessoa, Mensagem
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués:

Ulisses

O mito é o nada que é tudo.
O mesmo sol que abre os céus
É um mito brilhante e mudo –
O corpo morto de Deus,
Vivo e desnudo.

Este, que aqui aportou,
Foi por não ser existindo.
Sem existir nos bastou.
Por não ter vindo foi vindo
E nos criou.

Assim a lenda se escorre
A entrar na realidade,
E a fecundá-la decorre.
Em baixo, a vida, metade
De nada, morre.]




preguntas (23)

beio i leio subre un pastor portestante de ls Stados Ounidos de la América que quier hoije queimar l Alcoran, i que outros fágan l mesmo por todo l mundo:
un quéiman bíblias, outros l Alcoran, quei çtingue uns de ls outros?
porque será que la nuossa cabeça houmana nun demuda i torna siempre als mesmos erros, yá cundanados pula stória, als mesmos crimes, a la mesma cegueira?
you bien digo i hoije repito: querer tener la rezon, la sola rezon, la melhor i única rezon, haberá outra fuonte de todas las guerras, de ls males mais fondos de la houmanidade? haberá forma mais fonda de argulho i de çprézio do que essa?

quinta-feira, 9 de setembro de 2010

cuontas nanas (2)

L’aldé tornara-se llharga de mais pa las piernas del. Besitas solo las que passában ou alguien que benie d’aperpósito, mais ralamente que ls merujeiros. La mulhier morrira-se iba a fazer seis meses. Nun quijo ir pa l lhar nien que ls filhos l lhebáran. Lhuitaba contra aqueilha eideia de star a mais, que nun le salie de la cabeça, quando oubiu:

- Nun tengo cun quien jogar la bola. Quieres jogar cumigo?

- Yá mal ando i nun tengo fuorça nas piernas. Quien será l garotico? preguntaba-se, puis nunca l bira puli.

- Anton quedas a guarda-redes, retrucou l garotico çparando l purmeiro xuto.

La bola acertou-le mesmo nas narizes i l rapazico zatou nua risada.

- Un a zero! Stás a botar sangre. Bai-te a lhabar.

Lhebou a las manos a las narizes i si era berdade.

- Manhana a la mesma hora torno. Agora stás lesionado.

Mal alhebantou ls uolhos yá se habie sumido. Agora, eilhi staba el agarrado al puial, a la spera de l rapazico, mais nerbioso do que quando le pedira a la sue Marie para se casar cun el. Nunca le fizo preguntas cun miedo que naide le respundira ou que nun tornasse.

segunda-feira, 6 de setembro de 2010

anquanto i nó

Hai arrimado a trés mil anhos, Heisíodo screbiu subre ls trabalhos de cada die a fazer ne ls campos para tener l fabor de ls diuses i, subretodo, nun passar fame. Dixo el:

«Purmeiro que todo, ua casa, ua mulhier i un bui de trabalho,
ua mulhier cumprada, nun casada, que puoda seguir ls tous buis.
Purpara andrento de casa todos ls cunferrumes percisos,
pa que nun tengas de se ls pedir a outro i te el deia ua nega,
anquanto l tiempo buono passa i tu sien poder trabalhar.
Nada deixes para manhana ou para passado manhana,
puis l home çcuidado ne l trabalho nun inche la tulha,
nien l que todo deixar para apuis; la canseira ajuda-te,
mas l home que adia las cousas siempre stá a la puorta de la zgrácia.»

[serbi-me de la traduçon de Trabalhos e Dias de Ana Elias Pinheiro i José Ribeiro Ferreira, Imprensa Nacional-Casa da Moeda, 2005, p. 107]


You inda naci nesse tiempo an que l sustento lhebaba ls dies anteiros sien sobrar tiempo para mais nada, mais nada mesmo. Era la barriga que quemandaba aquel mundo i l que a eilha le dezisse respeito era siempre l mais amportante. Por esso, rumper cun esse mundo i cunseguir sonhar com outro, ye un ato de heiroísmo, i son desse calibre ls mius heiróis, que outros nun tengo. Muita giente se admira de muita cousa que se passa, cumo la zerteficaçon de las aldés, la senreira a casicas que nunca ouferecírun cundiçones para nada i outras cousas assi. Aquel mundo yá se morriu, mas l porblema ye que inda nun ambentemos outro pa l sustituir i, anquanto i nó, ye l que se bei. Mas, mal puoda, hei de tornar que esso ye melhor do que chorar.





diário 62

iba cuntando ls que se morrien, un a ua, sabendo que la sue beç habie de chegar; iba a missa a las seis de la manhana i falaba solica de nuite na cama: dezie que era para anganhar la soledade, mas un die cunfessou-me que tenie miedo de zaprender las palabras yá que pouca giente falaba cun eilha: la palabras ajudában-la a scamugir l miedo, miedo de quei nun sabie bien, mas que somos nós sien miedo de algo?

domingo, 5 de setembro de 2010

cuontas nanas (01)

- Bien benida, diç-le ua piedra para outra bezina, que habie acabado de ser çcubierta por ua mundiada. Chamo-me Xeixo Relhuziente. I tu, cumo te chamas?
- Chamar? Nunca naide me chamou nada. Ye tan guapo todo eiqui anriba…
- Anton, passas-te a chamar Piçarrica Curjidosa. Deixa que l sol me deia mesmo anriba i berás, acrecentou l Xeixo Relhuziente, cheno de proua i cun algun çprézio por aqueilha piçarra scura.
Mas la Piçarrica Curjidosa nun paraba de manginar l que haberie para alhá de l sítio adonde staba i l suonho deilha era ir pul mundo a çcubrir. Un die, bieno outra mundiada i lhebou-la, tornando-la dun liso ameroso que le puso a la muostra strelhicas de mica i la spetou a la borda dun camino. Un die parou an pie deilha un xeixo cheno de tierra, anferrujado i que le stában siempre a caier cachicos.
- Sou la Piçarrica Curjidosa. I tu, cumo te chamas?
- Que guapa te faziste… You sou l Xeixo Relhuziente, nun se te lhembra?
- Mas you siempre fui assi. Ls tous uolhos stában tan chenos de ti que nunca bírun para alhá la mie piel.

preguntas (22)

«Tener rezon» ye la fuonte de todos ls males, de todas las guerras, de todas las rábias, de todas las anquesiçones?
Nó.
«Tener la rezon», la única rezon, ye la fuonte de todos ls males, de todas las guerras, de todas las rábias, de todas las anquesiçones?
Si.

sexta-feira, 3 de setembro de 2010

Preguntas (21)

Hai quien diga que un ye mais feliç se nun pensar muito na bida i nas cousas, se deixar la bida correr naturalmente assi cumo cuorre l'auga, porque pensar solo cumplica.
Mas, cumo ye que se cunsigue nun pensar na bida i nas cousas?
Se l'auga cuorre assi tan naturalmente, antoce porquei ls rius ténen que rumper peinhas i muntanhas i scabar fondos balhes para poder passar?

quinta-feira, 2 de setembro de 2010

L de ls Castielhos

L’Ouropa ende stá, assente ne ls quetobielhos:
D’Ouriente a Oucidente stá, mirando,
I tóldan-le románticos pelos
Uolhos griegos, lhembrando.

L quetobielho squierdo stá ancolhido;
L dreito stá an anglo çpuosto.
Aquel diç Eitália adonde stá assente;
Este diç Anglaterra adonde, fastado,
La mano sustenta, an que le assenta l rostro.

Mira, cun uolhos de sfinge i fatal,
L Oucidente, feturo de l passado.

L rostro cun que mira ye Pertual.

Fernando Pessoa,
Mensagem
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués:

O dos Castelos

A Europa jaz, posta nos cotovelos:
De Oriente a Ocidente jaz, fitando,
E toldam-lhe românticos cabelos
Olhos gregos, lembrando.

O cotovelo esquerdo é recuado,
O direito é em ângulo disposto.
Aquele diz Itália onde é pousado;
Este diz Inglaterra onde, afastado,
A mão sustenta, em que se apoia o rosto.

Fita, com olhar esfíngico e fatal,
O Ocidente, futuro do passado.

O rosto com fita é Portugal.]