quarta-feira, 12 de maio de 2010

diário 51


agora dei an me perder, la cabeça nua borracheira sien bino: al que ua pessona chega!, yá nun ye tiempo de andar por acá, anque tubira ido a spera de l doutor a las seis de manhana: que ha de un fazer? sabes, un dá-se de cuonta de que se bai slubiando pa l outro lhado, mas nun hai modo de achar agarradeiro; assi i todo nun chega a ser un zaspero, que la bida nun mos deixa salida a nun ser lhebá-la a las cuostas.



4 comentários:

ACangueiro disse...

agarradeiros resbaladeiros...

ac

AF disse...

Ye cumo quien diç, Antonho, stamos tan agarrados a la bida que nien mos damos de cuontas, a nun serv an pensar, que a cada cachico mos bamos morrendo.
Ye melhor assi.
A.

Boieiro disse...

Buonas tardes

A cada cachico bamos bibindo. Esso si, siempre daprendemos más ua manha para quedarmos anraibados cun San Pedro a ber se el nun quier cuontas cun nós. Hai que botar xeixos nas resgalguinas i que mos zbiemos de ls morredeiros an anhos de muita auga:)
Agora morrer ... bá! buona jeira.

A.M.

faustino.antao disse...

-Quien sabe se an cada cachico nun daprendemos a fintar-la!


-Solo assi se splica que cheguemos até eiqui

-La bida ye un manhuço de fintas.

F.A.