terça-feira, 4 de maio de 2010

diário 50


naquel anho chobiu cumo nunca se bira i nun habie meia de la tierra se zaugachar; sembrei un alegrete de cebolhino i, quando yá iba capaç de poner, nun habie meia de la tierra quedar capaç de assucar; nunca quemi tanto cebolhino an dies de mie bida, que yá nun staba an eidade de lo ir a bender por esses pobicos i feiras; al modo que l fui antressacando, botou-se a crecer cumo se houbira sido demudado para ua llheira a la própia: nunca se me criórun cebolhas tan grandes, cumo cabeças, i nien un cachico queimonas; al ampeço inda agarrei ua rela, mas apuis dixe acá para mi, mas porque me hei de star a relar por bias dua lheira de cebolhino?; por todo l santo berano, la tierra augachada secou-se a un punto que quedou toda de dientes arreganhados i apuis fui a mi que me dou la risa: hai que deixar l tiempo fazer l sou trabalho, que sbarrar-mos de caras acontra el solo puode dar an nada ou anton an rábias sien remédio.



2 comentários:

ACangueiro disse...

hai un tiempo para todo! L que fazer? "...deixar l tiempo fazer l sou trabalho,..."

un abraço,

ac

Amadeu disse...

Ye esso mesmo, Antonho.

Abraço,
A.