quarta-feira, 10 de março de 2010

Hourácio, Odas, IV, 07



Zaparecírun las niebes, yá la yerba torna a las prainadas
i la fuolha a las arbles;
la tierra demuda i antre ls cunhos apuis de minguáren
ls rius cuorren;

La Grácia culas Ninfas i las armanas mielgas astribe-se
a mandar znuda las danças.
Nada eimortal speres, avisa-te l anho i hora
que l ameroso die rouba.

Ls frius amánsian culs Zéfiros, la primabera ye fastada pul berano,
que ha de zaparecer assi que
l outonho cheno de fruitos trair sues colheitas, i lhougo
chega l eimbierno sien acion.

Delgeiras las lhunas amánhan sous danhos celhestres:
nós, quando abaixarmos
adonde l pai Eineias, a la par de l rico Tulo i Anco stan,
puolo i selombra somos.

Quien sabe se, al de hoije, ls altos diuses ajuntaran
l tiempo de manhana?
Scapará a las manos gulosas de ls ardeiros todo l que, cumo amigo
de ti mesmo, te dires.

Quando te muorras i a tou respeito Minos sue brilhante
seténcia dir,
nien l’ourige, à Torquato, nien l’eiloquença, nien
la piadade te fazeran rebibir;

puis nien de las perfundas de ls einfiernos Diana l casto
Heipólito lhibra,
nien Teseu ye capaç de rumper las leteias
corrientes al amado Perítoo.

Hourácio Flaco, Odas, Libro IV, 07
Traduçon de Marcus Miranda





[an lhatin:

Diffugere niues, redeunt iam gramina campis
arboribusque comae;
mutat terra uices et decrescentia ripas
flumina praetereunt;

Gratia cun Nymphis geminisque sororibus audet
ducere nuda choros.
Inmortalia ne speres, monet annus et almum
quae rapit hora diem.

Frigora mitescunt Zephyris, uer proterit aestas,
interitura simul
pomifer autumnus fruges effuderit, et mox
bruma recurrit iners.

Damna tamen celeres reparant caelestia lunae:
nos ubi decidimus
quo pater Aeneas, quo diues Tullus et Ancus,
puluis et umbra sumus.

Quis scit adiciant hodiernae crastina summae
tempora di superi ?
Cuncta manus auidas fugient heredis, amico
quae dederis animo.

Cum semel occideris et de te splendida Minos
fecerit arbitria,
non, Torquate, genus, non te facundia, non te
restituet pietas ;

infernis neque enim tenebris Diana pudicum
liberat Hippolytum,
nec Lethaea ualet Theseus abrumpere caro
uincula Pirithoo.

Horatius Flaccus, Carmina, Liber IV, 07]







2 comentários:

ACangueiro disse...

tanto demodou l mundo mas esta de dezir cousas, simpres, chenas, calientes ye la miesma quando dezidas por quien sabe i las sente.

Biban ls poetas!

Bien-haias,

ac

Amadeu disse...

Ye berdade, Antonho, hai cousas que nunca demúdan, cumo essa cousa tan simples: la bida passa debrebe, mas nun tenemos outra para bibir: hai que la bibir.

Un abraço,
A.