sexta-feira, 20 de novembro de 2009

diário 27



aquel die nun sabie para adonde me habie de bolber, todo you habie chegado a un punto an que yá nun era capaç de aguantar la mirada acontra l tiempo que se me ponie delantre i nada de feturo me deixaba ber, fui ende que treminei salir pul mundo, mas nun se l dixe a naide que inda percisaba de me cumbencir a mi mesmo - tanta beç me acunteciu treminar i tomar decisones sien star cumbencido! purmeiro todo me parecie cumo nun suonho an que nien you querie acraditar, mas hoije beio bien que nien me dei de cuonta de cumo solo a un cachico de mundo podemos chamar nuosso, que an todo l restro somos strangeiros, essa outra maneira de le chamar a la soledade que nunca de nós se zagarra; aqueilha purmeira nuite nien me drumi i nunca dende se me zarredaba la pension, mas sien chegar a antender se era miedo de salir ou se era miedo de quedar naqueilha zgrácia de bida que nien un frisgo abrie para amostrar algo de melhor; solo sabie que muitos antes de mi habien ido pul mundo i uns mandában cartas a dezir bien, mas outros nunca mais habie resquícios deilhes: duole dun modo special la paixarina quando un se bota a caras al çcoincido, nunca sabendo adonde eirá a tener, nunca sabendo se un die ha de tornar; l restro nien tanto, mas esse sfergante an que tomei la decision quedou-me cumo un cinema, nítido cumo ua madrugada.





Sem comentários: