domingo, 18 de outubro de 2009

Diário 21

quando chega l outonho apeduro siempre l sol i a las bezes scabo solo para que la tierra de ambaixo del se çpida i l puoda guardar: pena que yá nun se puoda poner i regar i seguir la pampoleza cun que todo se bota a crecer cumo se l tiempo acabara mesmo eilhi; ye siempre ende que ls delores tóman cuonta de mi, sien tierra para ls arramar cumo stierco, por esso ye tan friu l friu de eimbierno: ye siempre cedo pa las lamentaçones, i busco siempre tiempo para nun le deixar campo para medráren i chegáren a botar frol: bien sei que nun hai pior delor que aquel que chegou a botar frol, cumo cousa galana que se admira sufrindo, penando, nien sabie cumo todo esso puode ser, mas agora sei que puode ser; fui perciso chegar a bielho para saber que l trabalho nun ye solo por pan ou algo que se coma: agora stou siempre cun atento als delores, mal nácen nun penso noutra cousa que nun seia dá-le cul sacho, tal i qual cumo siempre fago culas yerbas malas que me nácen na huorta, ye ua malzina que ambentei you solo i que muita beç dá mesmo resultado: ye por esso que l pior ben siempre cula nuite, puis ende un home nien bei adonde botar l sacho, l delor i l suonho (ou la falta del) armanados na mesma guerra contra mi , para nun me deixar chubir até la punta de riba de la nuite, a saludar la lhuç cumo quien abre la puorta a la bida, a mais un die.




Sem comentários: