sexta-feira, 4 de setembro de 2009

002



13,15 h

Stará a fazer anhos – i quien sabe yá quantos? - que me fui a las peras a Penilla. Era aquel tiempo de Setembre an que inda tárdan las bendímias i la tierra stá cálida de mais para nabiças. Por esso me sobraba l tiempo para todo. Pula ceçon, bie-se que l duonho de la huorta habie acabado de regar. Nesto,
- Carabineros, carabineros!
Dou-me un baque, mais por bias de la surpresa que outra cousa. Lhebe cumo you staba naqueilha altura, nun habie carabineiro que me agarrasse pulas arribas. Lhougo apuis, coinci-le la risa. Era Miguel. Sentemos-mos a la selombra dua penhica i anchimos-mos de peras até mos doler la barriga.

Miguel era un cabreiro penilhés que benie a tener cumigo muita beç. Fura pula nuite, fura yá a assomá-se la purmanhana, ralo era l die an que nun atrabessaba l riu. Muita beç chubie até al Cabeço de l Rincadeiro. Quando abaixaba, a dreitos al Corço, se nun éran dous, traie al menos un coneilho ne l cerron. Uolhos de renozielha, arranado i seco, Miguel era mais able que un chibo muntés, daqueilhes que dan brincos até al coraçon dua faia se un raquito de yerba puxa por el. Capaç de passar ua manhana anteira a zancrabar un lhagarto de l buraco, tenie ua pacéncia tal que até l tiempo zasperaba cun el. Mas nunca me afiç a aqueilha chicha sbranquenhada que solo acumparaba a quartos de rana.

- Queda çcansado, que nada le digo a tiu Manolete.
- I que le queries dezir, sou carranha!?
- De las peras.
- You, se fusse a ti, botaba-me yá a correr…
I riemos-mos ls dous até que l retombo de la risa mos respundisse de l outro lhado de l riu. Yá bien anhos que nun beio a Miguel! Se fur bibo, tená mais de cien anhos i nun stará an grandes cundiçones de passar l riu. Tamien nun adelantra que, cul tiempo, se mos bai la gana de peras i de risas.



Sem comentários: