domingo, 17 de maio de 2009

ui la gaita!

benie siempre a acender la manhana, la queluobra de sonido a zenhá-le remissacos al die, oupido inda an trabiado de nubrina an son de rendir ls diuses de la nuite: abaixaba l gaiteiro pula rue, i la magie de ls beiços al ritual de ls dedos na punteira, fuonte de música de que naide le sabie l manadeiro; quando la música se fundie cula nubrina, era l die un bolo rente al nius de las andorinas, la corriente de ls telhados óndias adonde l sonido sbranquenhaba sue scuma, nien ls pies de nino achában suolo lhebados ne l remolino de la percion de ls uolhos, ancandilados atrás l gaiteiro até perder l sentido, yá sien sorbos para tanta fame: cumo ye que se puode meter an casa ua música nacida na rue, afeita a hourizontes sien fin, zafio de zancarambinar ls aires mais frius, de arredundar las puntas mais squinudas?; al modo que se achegaba de la piel i chubie braços arriba an sou jeito de cunta dedos, cada puntico de la piel de pita era mais un boton a tocar l cuorpo, era mais ua jinela por adonde se ajuntaba al sangre: aqueilha música era outra pátria, talbeç casa adonde tornaba na fin de todos ls sien sentidos, malzina pa l caruncho de l cuorpo i l squecimiento de l'alma; quando se fazir quelobreiro l sonido a chamar al sacrafício la bicha ne l sagrado, ha de l mundo ser lhibre de ls diabros, que nunca gustórun de música puis solo eilha sirbe nas fechaduras de l cielo; de l peitoril daqueilha música assomaba-me als dies que un die sonhei, i antrenie-me a oupir-le cabeços, a sumbrá-le angúrrias de madureç, a regá-le l sonido ne ls beiços húmados: quando fazie l gaiteiro rue abaixo zaparecer loinge, bien loinge, quedaba solo l frescor de la música, rosa que de sue roseira yá se mancipou, nubre que s'ajeitaba a béu de l die, música an ser a que nien l sonido le fazie falta yá.



8 comentários:

Anónimo disse...

"de l peitoril daqueilha música"... são janelas como esta que nos abrem a visões claras de um infinito, no entanto, apenas sensível. por aqui entra o tempo que tem poros e por eles respira, ao encontro dos dedos. e é muito, muito bom tocá-lo.
Alexandra

delaidica disse...

Que cousa guapa screbiste, Amadeu!
Faziste-me benir tanta lembrança que tamien screbi un testo ne l registro de la mie bida na Speciosa, an ninica.
Beisicos
Adelaide

amadeu ferreira disse...

«visões claras de um infinito... apenas sensível»... adonde ls uolhos nunca mos lhieban, Alexandra.

amadeu ferreira disse...

Yá li la tue guapa fiesta. Cumo habies de bestir l bestidico se l'eimoçon te fazie crecer a puntos de nun caberes an ti?

Rosario Andrade disse...

Bom dia!!!!!
Desculpe a ausencia... tenho andado ocupadissima.
Mas hoje tinha de vir aqui pois estou chocadissima! Li no publico on-line o seguinte:
"Há uns loucos portugueses que vivem em Miranda do Douro e falam outra língua".
José António Pinto Ribeiro, ministro da cultura, 19-05-2009

É verdade que ele disse isto???????

Beijicos

Anónimo disse...

Abraço irmão.

amadeu ferreira disse...

Buonas nuites Rosário, i bien benida porqui.
You nistante me scapo até al tou blogue i beio que bai todo bien cuntigo i cula tue nina.
Mira, l menistro de la cultura cuido que fui la purmeira beç que falou de l mirandés i mais balie haber stado calhado. El quijo fazer brincadeira, mas cun cousas sérias esso nun se faç. Para el l mirandés nun merece ua mano de apoio que seia. Tan triste que nun quiero dezir mais nada.
Bai a http://frolesmirandesas.blogspot.com que alhá acharás amboras i comentários bários.

Un beiscico para ti
Amadeu

amadeu ferreira disse...

Buonas nuites hermeneuticamente,

Yá fui a ber l tou blogue i deixei alhá un comentário. Bien haias pul tou apoio.

Amadeu Ferreira