sexta-feira, 20 de março de 2009

amesterdan: l bózio de l tiempo



las casicas pequeinhas, de tejolicos, ancóstan-se uas a las outras, nua carreira de façadas simpres, quaije armanas, sin ls dourados i palaços de las grandes capitales: esto fui l que bi de fugida ne l centro de Amesterdan; todo parece çpuosto al modo de lhibardade, de çprézio pulas aparecéncias, a balorizar ls andrentos: la arquitetura ten a ber culs pobos i las pessonas, de modo que inda hoije se antende porquei ls judius scapados a la anquesiçon pertuesa fúrun alhi a tener, i la arquitetura nun l zminte; i naide mais dacá quijo saber deilhes; muita tierra cunquistou aqueilha giente al mar, que assi daprendiu bien l balor de cada cachico, las casas cun sous ganchos ne l telhado para chubir las mobilhas i assi poupar an scaleiras: nesse antretiempo, creciu cun giente que bieno de todo l mundo, siempre biu que la lhibardade tamien era buona pa ls negócios, Jacques Brel cantou sues puontes anriba sous puorcos canales, i l tiempo fui passando sien que naide calhe sou bózio; nun sei porquei, Amesterdan da-me siempre ganha de tornar a Spinosa, esse spino crabado na gorja dua cierta stória.





Sem comentários: