domingo, 7 de setembro de 2008

La risada



Ciertos demingos, an que nun salo de casa, quedo to l die meio antre l suonho i l spertar. Ye algo mais do que quedar a chocar na cama, mas menos do que l aire que a cada manhana mos spera al salir de casa. Yá passaba de las nuobe de la nuite quando fui a dar ua boltica, assi cumo quien percisa de la çculpa de ir a çpejar l lixo ou de ir a tomar un café. Stranhamente, l centro comercial parece que ten menos giente que questumado, talbeç menos giente steia de bacanças i nun tenga tanto campo para andar por ende, talbeç porque ls dous dies atrasados caírun las purmeiras augas a anunciar l cerrar de l berano i ls purmeiros frescores. Ls altemobles parécen salir de la nubrina i dou cumigo a pensar que tengo de lhimpar ls oclos. A cierta altura ua risada, que se repite cumo un retumbar, speta-se pula praça adonde passo. Un grupico drobaba la squina i nin cheguei a ber quien era, quedando la risa, an ser, a las buoltas cumo se nun houbira salido de naide. Dában agora mais lhuç ls candeeiros i ls altemobles bien-se a trabar de loinge por bias de la passadeira. Staba na hora de tornar a casa, que, nun tardaba, iba-me a bater a la puorta l suonho i you mal acabara de spertar.


Sem comentários: