sábado, 5 de julho de 2008

Outra beç



Bolbiste, cumo ua risada. Sabes bien que antressacar ls dies tamien deixa mais antrar la lhuç nas raleiras de la mimória. Nun adelantra quereres oubrigar las pumenteiras a crecer mais do que le premite l carro de la ceçon. Deixa te, anton, quedar pula selombra, que nun te ha de faltar ua raça de sol a la tarchica. Alhá staba l caiato, inda sien aranheiras i a la purmeira mirada pareciu te que tenie agora la quelor mais triste. Mal antreste, torneste a salir i todos cuidórun que te fuste a ber la rue. Nó, fuste le a dar ua buolta al caiato, cumo quien diç, inda nun ye hora de t'achegares al mundo de la cinza. Ye ua fala que solo ls dous antendeis i, até hai pouco tiempo, nin tu sabies que eisistie. Inda tubiste que asperar uas horas, mas alhá stában las andorinas çpinduradas cumo bandeiricas de San Juan, a ansaiar la quelor de la nuite al rés bés de ls telhados. Apuis penseste: dízen que morrer se un ye faltar i nada mais, nun aparecer i pronto; mas esso nun ye berdade, que queda mais spesso l silenço, i las quelores mais a dar pa l branco, que branco ye la quelor de l nada, de l delor i de l silenço; se you solo faltar, inda puodo manginar todo esto, até las andorinas, i ye por esso que todo eisiste; mas se you me morrir las cousas déixan de eisistir, quier dezir, déixan de tener l'eijistença que you le dou; se you me morrir, la mimória, an que todo me bibe, ha de se achegar a la friura dua piedra qualquiera, ambisible patrielha.


4 comentários:

Anónimo disse...

Hai cousas que nos deixan cun piel de galhina. Un sentimiento defícele de splicar. Queda-mos assi tolhidos porque la alma queda defrente i le diç al cuorpo ua cousa que nin el antende. Nun ye la prumeira beç que las sues palabras atiçan esso.

Oubrigado,
Cecílio

Amadeu disse...

Buonas tardes Cris´vão,

You mesmo tengo l mesmo sentimiento defícele de splicar, quando scribo, sin sequiera me acupar cul que dízen las palabras. L testo de hoije ye ua houmenaige a miu pai que ten stado ne l spital de Bergáncia i tornou onte a casa. Assi ten sido ls redadeiros dies.
Un abraço i torna siempre,
Amadeu

Anónimo disse...

"mas se you me morrir las cousas déixan de eisistir, quier dezir, déixan de tener l'eijistença que you le dou", esto feç me alembrar l que dixe ne l decumentário de l Mirandês pa l canal História. Naide puode quedar andefrente quando diç "you suonho an Mirandés, cun que léngua bou a suonhar".
Las mielhoras para tiu Abíliu.

Tortulhas disse...

Dius mos deia buonas tardes!

You stou pula poda de Cristóvão: oubir-bos dezir "you suonho an Mirandés!", para alhá de l punto cimeiro de l porgrama, deixa un cun piele de pita i ls pelos arrepiçados, mormiente arreparando bien para l relhuzir de ls buossos uolhos al dezir isso!...
I tamien dá un cachico de ambeija... mas isso ye l menos!
Un abraço