sexta-feira, 25 de julho de 2008

La casa

Hai quien diga que quando ls homes assentórun i deixórun de bagamundar cumo nómadas, ende ampeçou la cebelizaçon. Nun sei se l'eideia ye siempre cierta, mas algo de berdade tenerá. Tiempo houbo an que era defícele un salir de l sítio adonde staba, i era stranho l mundo fuora de adonde habie nacido. Hoije, talbeç seia mais fácele andar, nomadar, do que star quieto i parado. Antoce, cumo nun paramos, podemos perder la cebelizaçon que fumus custruindo, a nun ser que lhiebemos la casa siempre cun nós i neilha mos síntamos siempre bien. I essa casa solo puode ser ua: la mimória, la lhembráncia que mos torna l mundo nuosso i cun cheiro a família. Quien perde ou çprézia la mimória, ye cumo andar perdido pul mundo sin nada a que se agarre: puode nun se dar de cuonta, mas un die ha de le dar essa falta cun to la fuorça.



Sem comentários: