sexta-feira, 25 de julho de 2008

L Guardador de Ganados - III

Al benir la tarchica, assomado a la jinela,
I sabendo de mirar an zlhado que hai tierras delantre,
Leio até m’ardéren ls uolhos
L lhibro de Cesário Verde.

Que pena tengo del! El era un camposino
Que andaba preso na lhibardade pula cidade.
Mas l modo cumo miranba pa las casas,
I l modo cumo arreparaba nas rues,
I la maneira cumo se daba de cuonta de las pessonas,
Ye l de quien mira pa las arbles,
I de quien abaixa ls uolhos pula strada por adonde bai andando
I anda a arreparar nas froles que hai puls campos…

Por esso el tenie aqueilha grande tristeza
Que el nunca dixo bien que tenie,
Mas andaba na cidade cumo quien nun anda ne l campo
I triste cumo smagar froles na lhibros
I poner froles an jarros…)

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Ao entardecer, debruçado pela janela,
E sabendo de soslaio que há campos em frente,
Leio até me arderem os olhos
O livro de Cesário Verde.

Que pena que tenho dele! Ele era um camponês
Que andava preso em liberdade pela cidade.
Mas o modo como olhava para as casas,
E o modo como reparava nas ruas,
E a maneira como dava pelas pessoas,
É o de quem olha para as árvores,
E de quem desce os olhos pela estrada por onde vai andando
E anda a reparar nas flores que há pelos campos…

Por isso ele tinha aquela grande tristeza
Que ele nunca disse bem que tinha,
Mas andava na cidade como quem não anda no campo
E triste como esmagar flores em livros
E pôr plantas em jarros…]

Sem comentários: