quinta-feira, 14 de fevereiro de 2008

De cabeça atada



(Diário tardiego dun fumador an suspenso 11)
.
.
Faç hoije un anho que sou un fumador an suspenso. Un refieirico lhababa la manhana, nun die que an nada se çfrençaba de ls outros, nun se dira l causo de star ne l Porto, l que mui ralamente me passa. Inda nun habie dado las nuobe i eilhi staba you a la puorta de Spital de la Lapa, nua barandica a l’altura de meia dúzia de scaleiras. L’ouparaçon staba marcada pa las nuobe an punto, mas solo ende pulas dieç i meia ye que todo ampeçou, que inda se há de acabar l mundo purmeiro do que se ache um doutor que faga algo a horas. Claro que eilhes agárran siempre ua pessona na fraqueza i, nessas oucasiones, l mais amportante ye que cuorra todo bien. Staba, anton, a mirar pa la façada de l’eigreija de la Lapa quando saco l paquete de SG Ultra Lights: tengo trés cigarros, inda me debe de dar até l’ampeço l’ouparaçon, pensei anquanto acendie l purmeiro de ls trés i ls uolhos barrien las squinas de la pracica an busca d’algun quiosque, nun fura la ouparaçon a tardar i fura perciso mercar mais. Era la mie purmeira ouparaçon a sério, cun anestesie giral i todo, arrimado a ua sumana d’anternamiento ne l spital: que diabo, ua pessoan nunca puode saber se bai a spertar daquel suonho que mos anfrísgan nas benas, ancanhado naqueilas tubicos por adonde mos ínchen de soro i outras cousas assi! I l manginar bolaba yá bien loinge de la pracica quando me dei de cuonta que habie acendido l segundo cigarro: que merda, tengo de ls poupar senó nun me ban a chigar até l’ouparaçon. Nun ye que stubira nerbioso, mas nunca me gustórun ls spitales yá que fui de ls sítios adonde passei mais horas de mie bida a spera, muita beç nun sei bien de quei, i naqueilha altura deixaba-me mais acupado l acabáren-se-me ls cigarros do que l’ouparaçon. Fui ende que me bieno a l’eideia se aquel cigarro, que inda staba ne l maço, nun iba de ser l redadeiro que habie de fumar. Ls dies atrás yá me habien dezido para acabar cul fumo, i subretodo l miu Juan staba-ma todos ls dies a animar para deixar i alhá ne l fondo sentie que le querie fazer la gana. I fui ende que dei cumigo a mirar para esse cigarro, perdido ne l maço, cumo para algo que iba a ser la redadeira cousa ne l mundo, deixando ne l tiempo alantre un buraco branco, quaije un porblema ountológico que eilhi me zmagaba las partes de l celebro por adonde mana aqueilha filosofie que ben siempre agarrada als rumiacos que se cólgan de l nun tener nada que fazer. I fui ende que tube la grande eiluminaçon i ua boç [la mie, claro, qual habie de ser…] me dixo, benida de las mais perfundas raízes de l ouniberso: nó, esse cigarro que stás cun tanta de çtripar nun ye un porblema ountológico nien bai a ser ua redadeira cousa; tu nun stás a deixar de fumar, solo stás a suspender l fumo, l que até nien ye defícele yá que l fumo siempre gustou de star suspenso de cousa nanhue – hai quien diga que queda suspenso ne l aire, mas esso ye mintira. I assi, solo cun demudar ua palabrica – de feturo ex-fumador para fumador an suspenso -, arramei aqueilha filosofie toda pa la rue, tanta que até me pareciu que la morrinha de la manhana se habie animado un cachico. Fumador an suspenso! Cumo inda nunca habie tubido ua eideia tan relhuziente ye algo que nun antendo, mas la berdade ye que todas las palabras apocalíticas, que m’arrochában ls tiempos feturos, se habien arredado cumo por ancanto: acabar, deixar, nunca mais, ex-… , nó…, yá nó…, nun poder, nun tener, nun ser…, todo un mundo que nun deixa de ser mundo por ser solo ua negaçon cumpleta. Quando la mie mulhier me chamou para andrento, staba you a suspender l fumo de l redadeiro cigarro, a colgá-lo bien de cousa nanhue para que nun me fura fácele achá-lo se un die l buscasse. Bá, yá stan a spera de ti, diç-me eilha; anton esse ye l redadeiro que bas a fumar? Respundi-le cun ua risa i atirei cula prisca para bien loinge – saliu-me bien essa parte de atirar para loinge. Nun sei se antendiu, mas nun le cuntei toda aqueilha biaige que acabara de fazer. Yá na sala d’ouparaçones, inda pensei que aquel suspender nun me iba a oubrigar a nada, nun era foucin que me cortara la lhibardade. Pónen-me ls tubicos de l soro i anquanto l doutor speta alhá l’agulha: cinco a dez segundos i já está. Inda se me lhembra de haber pensado que iba a star cun muito atento até perder ls sentido para apuis lembrar cumo fura. Mas cuido que quedei a meio de l pensar porque fui por ende que ampecei l spertar uas trés ou quatro horas apuis.

Sem comentários: