sexta-feira, 23 de novembro de 2007

lhéngua03


Nunca se le han de squecer aqueilhes purmeiros dies de scuola: la lhéngua que siempre falara, que cuntinaba a falar an casa, i que falaba todo mundo na aldé, todos menos ua meia dúzia de fidalgos, essa lhéngua nun podie antrar na scuola. La porsora lhougo dixo que tenien de falar cumo habie de ser i nó cumo falában na rue i an casa. Purmeiro fui un choque: era cumo apagar muitos anhos de scuola. Mas adepuis ampeçou a çcunfiar: la porsora si era ua pessona bien sabida, i habie de tener algue rezon. Inda porriba ls lhibros éran todos an fidalgo i nien ua palabrica que s'aparecira cula sue lhéngua. Era mesmo para çcunfiar: ua lhéngua daqueilhas, que nun benie ne ls lhibros i nun antraba na scuola, nun iba a lhado nanhun. Até ls pais, que era l que sabien falar, nun la defendien, assi cumo quien arrrenega la mai ou ten bergonha deilha. Stában siempre cula mesma adaínha: mira se sós spierto pa la letra, mira se studas ls lhibros, tu fala-me cumo debe de ser, tu lhibra-te-me desta bida arrastrada, tu mira a ber se sós alguien na bida, aporbeita que a mi lhougo de pequeinho me mandórun culas canhonas, i por ende afuora. Arre, que checharrar! I fúrun aqueilhes anhos todos a martelhar, que até ne l recreio, als jogos, un tenie que falar fidalgo. Nun daba para antender: la china ou las necras jogadas ne l recreio era an fidalgo; na rue i apuis de scuola era cula nuossa fala. Até cansaba tener que star siempre a scolher la lhéngua que se podie ousar, que un anganho lhougo podie traier atrás ua lhambada bien stralhada. Éran lhénguas an tenson, sticadas cumo filo de stendedeiro por un arrocho que naide bie, mas staba alhá. Acabou por pensar: para que habie de sujeitar ls filhos a todo esso que tubo de aturar? Nó, nun balie la pena andar cun tanta cumplicaçon: la bielha fala nien un solo lhibro tenie, nien al menos ua carreirica de lhinhas a relampar acontra l branco de la fuolha. Ls lhibros i la porsora ye que tenien rezon.

Fracisco Niebro


Sem comentários: