terça-feira, 9 de outubro de 2007

Ana ou la giente que me criou


Crónica publicada ne l jornal Público l die 7 de Outubre de 2007.


Abaixou l carreironico que arressaiaba acontra la ribeira, yá sien auga, que l berano todo habie sorbido cumo un danhado. L sol inda nien sequiera s’assomaba, mas ampeçara-se a lhebantar ua claridade que yá ampalpaba l búltio de las cousas. Al mirar assi pa la huorta, inda a zenhá-se na selombra que aguarda la benida de l sol, pareciu-le que era la manhana deilha mesma que nacie: habie-se-le morrido l home uns meses atrás i quedara cun quatro filhos agarrados al saiote, la bida buolta ua nuite que nada mais le deixaba ber. Fui cumo un stalhico na cabeça a abrir ua presa que le aguantaba l mundo noutro lhado que nun coincie, i esse mundo scachonaba agora por eilha abaixo cumo ua mundiada, a martelhá-le na cabeça ua sola eideia, hai que ampurrar palantre, hai que ampurrar la bida palantre. Nun squelobrinar de l cuorpo, prendiu l baldo a la bara de la ciguonha, i ampeçou aquel chubir i abaixar que bai a sacar l’auga a las antranhas de la tierra i, horas apuis, inda bai al cuorpo a sacar las fuorças que nunca cuidou que tubisse. Quien spreitara de trás la penhica que queda porriba la huorta bie aquel búltio negro a sacar auga cula ciguonha, bestida de pardo burel i l lhienço anterrado na cabeça até la raia de ls uolhos, ambuoltos nun silenço que ponie las lhadeiras a boziar acontra l cielo, i nun serie capaç de dezir an que seclo stábamos. Nien mesmo oubindo falar a Ana, cunseguirie sacar mais que un mirandés tan cerrado que solo poderie haber salido diretamente de ls seclo IX ou X, yá que screbir nun sabie, nien ua sola fuolha screbida guardaba an casa. La berdade ye que todo aqueilho se passaba al meio de ls anhos trinta de l seclo XX, i talbeç solo l baldo de lhata dira seinha desse tiempo. L sol crabiaba agora las gárrias de ls raios a sorber las redadeiras pingas de ourbalheira, cumo fazira an cientos de anhos, tamien el. Ana nun para un cachico a abaixar i a chubir cul baldo, yá sien sentir ls braços, até s’acabar l’auga de l poço, que bien sabie doutra que habie de manar. Tamien, la huorta nun era mais que l campo adonde pouco sobrarie se tubira de ser eilhi anterrada: lhuitar pula bida nunca deixou campo para mais nada. Era assi hai seclos, sien zistir un cachico, sien deixar l poço adonde sabie que l’auga s’iba a acabar, mas que tornarie a manar. Ana chube agora ls remissacos de la lhadeira, pouco mais alta que las scobas de la borda, atirando l fino i negro cuorpo dreito cumo an cerimónia solene que a tanto oubrigában aqueilhas lhadeiras, projetando ua denidade que nien selombra chegaba a ser daqueilha fuorça que a cada cachico se querie morrer i a cada cachico fazie salir bida dua natureza que parecie nada querer cun eilha. Solo quando abistou l negro afolhinado de las casas de l’aldé ye que se lhembrou que yá nun habie pan ne l queixon, mas sabie agora que tenie fuorças para ir saber del adonde l houbisse, fura adonde fura.

You amo esta giente. Fázen-me proua estas raízes i la lhéngua que las diç.

2 comentários:

Ana disse...

Cun testos assi tan guapos i chenos de eimoçon, dá mesmo gana de falar i de screbir essa nuossa lhéngua : la lhéngua dessa giente de que podemos tener siempre proua. La lhéngua de las nuossas raízes.
Muitos cumprimentos i muita anspiraçon.

Tortulhas disse...

Ten rezon Ana, i nun bal la pena acrecentar más nada!...
Ye deixar "las lhadeiras a boziar acontra l cielo"