domingo, 29 de julho de 2007

Quadras anhiegas

Cumo la bida mos passa!
Tamien, al bibir, passamos.
Para adonde? Ye mui scassa
I até l fin l'aporbeitamos.

Cumo crécen las angúrrias,
i pélo rúcio mos nace!
Sabes cumo bás pa bielho?
Ye la muorte que an ti pace!

La fin ha de un die benir,
quanto mais tarde melhor:
mas só se salude houbir
ambrulhada cun amor.

Fiestas d'anhos quien tubira
solo de cien an cien anhos,
a cada cien nua streilha
i an todas passar sien danhos...

Quando nacimos mais bielha
era la bida de l mundo.
Mistério: todo renuoba,
Nó nuosso ser bagamundo.

Bai-te a la cama que l tiempo
tamien quebra l que nun drumes:
se drumes tou tiempo perdes,
mas spierto mais te cunsumes.

Yá l berano bai a meio,
tu de l meio yá passeste:
tomáran muitos, yá idos,
passar ls anhos que passeste.

Arrodiado de lhibros
passas l mais de ls tous dies:
muitos que séian, nun chégan
ls mundos que an ti tenies.

Nun sei porque scribo quadras,
- nun puodo nun las screbir -,
talbeç seia porque ls bersos
algo pónen al bibir.

Quando spertas, las remelas
pónen-te trúbio l mirar.
Hai mais remelas que cuidas!
Bei, mas siempre a çcunfiar.

A las bezes bonda un géstio
para l mundo demudarmos:
que amporta que naide l beia,
se mais felizes quedarmos!?

A todo mundo cumben
de outra beç fazer segada:
quien nun segou, s'anterten,
quien segou, por ser passada.

Yá ls paixaricos bolórun,
yá la fuolha ten ceçon:
ne l niu cagados quedórun,
la fuolha só potra pon.

Cuitadico de quien cunta
ls anhos por sues malinas:
ye custoso, mas apunta
mais que ls males las malzinas.

Nun quegas aguantar todo
ten lhemites l ser stoico:
de bibir hai muito modo,
i muito até ye haroico.

Falamos quando queremos
chamar l mirar d'alguien:
mas screbimos, se tenemos
algo a dezir-mos tamien.

Dei-te ua frol quelorida,
pus dezir-te nun sabie:
que esta palabra, dezida,
todo l sentido perdie.

Fonso Roixo

Sem comentários: