terça-feira, 8 de maio de 2007

Ua lhuita contra l baziu

Recebi hoije un comentairo/zabafo al miu miu testo «Cunfiar la sprança de l anho a ua tierra madraça», puosto a 2 de Maio. Ampressionou-me muito i, anque triste, achei que era guapo, dua rábia mansa i guapa. Nun rejisti a poné-lo eiqui para mais fácele lheitura. Stá assinado.


Ua tierra madraça ye ua tierra lhibre, que nun faç l que nós queremos i a las bezes faç caçuada:
Era assi que screbiedes na corriente de la buossa crónica, apuis de ls bersos de Bergildo.
A quien lo dezis, nun lo antendie doutro modo quando pul mesmo tiempo perdi pa las Américas (Argentina) ua armana.
Tenie que ser caçuada.
I nun tenie nien tube mais armanas.
Perdi-la para siempre, naide acupou l sou lhugar, quedou siempre ua foia andrento de mi. Tamien cumo eilha, armanos de miu pai i mai scapórun-se, zbarrulhando toda la strutura de famílias achegadas i queridas. Era l zbaziar de l miu ouniberso.
Mas nun hai mauga tamanha perder aqueilha a quien debemos ls melhores cachicos, a quien tenemos tanto que pagar.
Fui la maior perda de mie bida nesse tiempo, nunca tube splicaçon para eilha.
Un garoto dua dúzia d’anhos nun antende ls eilemientos de la natureza, l queilha cobra an sangre i sudor para la cumbençir a dar algue, la dureç i l respeito, nun sabe adonde queda la raia de l ódio e ampeça l amor. Nun coinhece la probeza de la tierra, l sfuorço de sacar deilhas algues pencas de trigo, un bagos d’uba, uns nabos ou berças. Nun sabe porque solo ten ua códia na cerrona, nien adonde stá la sprança de la anchir manhana.
Solo sabe que ten ua armana, cumpanheira de ls jogos, que l’arrolhou quando la barriga le duolie, l carregou al chinchin quando stubo cansado, l dou regaço quando tubo suonho, le dou l caldo i lhimpou las moncas de l nariç.
Nun ten respuostas porquei l tíran la cousa de que mais gusta, la boç de ls sous quereres, la fuonte de ls mimos.
Agora antende que quando chama por eilha, nun ben, nun ten mais cuolho, que se scapou que stá alhá bien loinge, que se fui pa l pie dua madrina por bias dua carta de chamada. Ampeçaba a ter rábia dessa (madrina) que me tirou l que era miu, nun botaba culpa a la tierra que ye madraça, ls eilimiento de la natureza.
Fui ua lhuita acontra l baziu, i a daprender a bibir sien algo que tenie tan buono, era l miu todo i me fazie feliç.
Tenie que ser por caçuada.
Daprendi a tené-la na lhembrança, i ls suonhos fúrun dando ua buona upa.
Cumo bedes, esto nun stá bien a modos de comentairo, ye mais un zabafo. Mas you sei adonde stá l mal, (que nun ye) stá ne l que screbis que me toca acá bien ne l fundo de l coraçon, i cuido que a to l mundo.
Faustino Antão

1 comentário:

Ana disse...

Este testo de Sr Faustino que ye ua berdadeira houmenaige a la armana del que staba radicada na Argentina desde hai 30 anhos ye mui comobente cumo yá era tamien mui comobente la mensaige de Natal an que tamien falaba neilha i que cheguei a ler ne l Fórun de l site de Sendin an Linha, an Dezembre passado. Na altura, essa mensaige tamien me ampressionou muito (cumo todos ls testos mui antressantes que Sr Faustino scribe para l jornal Nordeste).
Talbeç por saber (desde hai quarenta anhos ne l miu causo) l que representa tener que deixar las raízes i por bezes tamien la família durante tantos anhos. Penso até que l sentimiento de afastamiento ne l causo de la armana del debie de ser inda mais fuorte. Digo esto porque tamien yá stube ua beç ne l Brasil (adonde me ancuntrei cun primos mius todos nacidos an Sendin) i un die tamien na frunteira cun la Argentina...
Mas achei i cuntino a achar que hai muita fuorça i alegrie nas pessonas que bíben na América Latina. Ténen muita proa i até dízen que l cielho alhá ten mais streilhas... Anton l mais cierto ye que la streilha que Sr Faustino oufreciu i mandou a la armana cumo prenda de Natal, an Dezembre passado, de l stuairo de l Teijo até un talbeç maior que ye l Mar de la Plata, yá steia alhá cun todas las outras; i desta beç, mesmo al lado daqueilha cun quien, hai tantos i tantos anhos, se sentie l nino mais feliç de l mundo... cumo dues streilhas armanas que precísan de caminar juntas porque sáben que ye assi que puoden cuntinar a eisistir i por cierto tamien a bibir felizes dua cierta maneira...
Ye mui comobente saber que las relaçones humanas son assi tan amportantes . Relaçones que nunca mais se squécen. Relaçones eissenciales antre todos i an primeiro lugar antre armanos.

Oubrigado Sr Faustino. Oubrigado Amadeu.