quinta-feira, 31 de maio de 2007

Anfada-me giente profana i bulgar i aparto-me deilha


Anfada-me giente profana i bulgar i aparto-me deilha.

Calhai-bos: modas antes nunca

oubidas you, saçardote de las Musas,

a las moças i moços canto.


Quanto als reis a quien ten miedo sue própia giente,

porriba esses reis stá l poder de Júpiter,

grande zumbador de ls Gigantes,

que todo culas subreceilhas abanga.


Dá-se que un home ponerá mais dreitos

ls balados de la binha, outro, que ye mais dariego,

abaixa al campo cumo candidato,

outro que cun mais bertude i fama


lhuita, outros an que l juntouro de seguidores

será maior: mas cun armana lei la Necidade

a la suorte saca ricos i probes,

an sou ancho queixon to ls nomes lhieba.


Quien la fuolha de la spada po riba la creminal

cabeça tenga colgada, de las Cecilianas bodas

l doce sabor nun porbará,

nien l canto de ls páixaros i de la cítara


l suonho aplaquiaran: l suonho çcansado

las casas probes de la giente de l campo

i la selumbrie ribeira nun çprézia,

nien l Tempe refrescado puls Zéfiros.


A quien solo cul neçairo se cuntenta nun

dá cuidados l arrebulhiçado mar,

nien l faroç çponer de l Arturo

ou las termientas de l nacer de las Chibas,


nien las binhas apedreadas pul graniço,

nien la tierra anganhosa, an que l’arble de las augas

se queixa, ou de l campo queimado

pul astro, ou de l rigoroso eimbierno.


Las minguadas augas ls peixes sínten

apuis de botadas al mar las tinalhas: pali muitos

rebos arrama l capataç

culs oubreiros i l duonho, de tierra


yá cansado: mas l Temor i las Amanaças

chúben pa l mesmo sítio de l duonho, nien

se bai ambora de la trirreme de bronze nien

ne ls quadriles de l cabalho se senta l negro Cuidado.


Pus se al doliente nien l mármole frígio

nien de la púrpura mais relhuziente que las streilhas

l uso apláquia, nin la Falerna

cepa i l nardo de la Pérsia,


porquei cun ambejadas puortas i cun nuobo

i alto stilo haberie de fazer ua casa?

Porquei trocarie las baixas de Sabina

por riquesas que dan más trabalho?


Hourácio Flaco, Odas, Lhibro III, I

Traduçon, para mirandés, de Marcus Miranda




[An lhatin:

Odi profanum uolgus et arceo.

Fauete linguis: carmina non prius

audita Musarum sacerdos

uirginibus puerisque canto.


Regum timendorum in proprios greges,

reges in ipsos imperium est Iouis,

clari Giganteo triumpho,

cuncta supercilio mouentis.


Est ut uiro uir latius ordinet

arbusta sulcis, hic generosior

descendat in campum petitor,

moribus hic meliorque fama


contendat, illi turba clientium

sit maior: aequa lege Necessitas

sortitur insignis et imos,

omne capax mouet urna nomen.


Destrictus ensis cui super impia

ceruice pendet, non Siculae dapes

dulcem elaborabunt saporem,

non auium citharaeque cantus


somnum reducent: somnus agrestium

lenis uirorum non humilis domos

fastidit umbrosamque ripam,

non Zephyris agitata Tempe.


Desiderantem quod satis est neque

tumultuosum sollicitat mare,

nec saeuus Arcturi cadentis

impetus aut orientis Haedi,


non uerberatae grandine uineae

fundusque mendax, arbore nunc acquas

culpante, nunc torrentia agros

sidera, nunc hiemes iniquas.


Contracta pisces aequora sentiunt

iactis in altum molibus: huc frequens

caementa demittit redemptor

cum famulis dominusque terrae


fastidiosus: sed Timor et Minae

scandunt eodem quo dominus, neque

decedit aerata triremi et

post equitem sedet atra Cura.


Quod si dolentem nec Phrygius lapis

nec purpurarum sidere clarior

delenit usus nec Falerna

uitis Achaemeniumque costum


cur inuidendis postibus et nouo

sublime ritu moliar atrium?

Cur valle permutem Sabina

diuitias operosiores?


Horatius Flaccus, Carmina, Liber III, I


Un tema que nun passou de moda

Amor puode ser pan ser madrugada

puode ser nuite sin acunhar uolho

ua cantiga un beiso ua mirada

un ombro ua palabra mano cuolho.


Amor para quedar ye bagamundo

para tener nun puode mais que dar

para bibir deixa morrer sou mundo

buscar çcanso puode ser trabalhar.


Puode ser ua spera ne l camino

un géstio ua frol que mos naciu

puode ser un siléncio que s’arrame.


Nunca puode parar ye pelegrino

siempre a manar cumo se fura un riu

ten de star cheno i siempre tener fame.


Fracisco Niebro, Cula torna ampuosta quienquiera ara (2004)




Chinchin

Mulhier cul filho al chinchin na Praça D. Juan III, an Miranda (Maria Lamas, 1945)



Só traies assi tous filhos

Pa deixar lhibres las manos:

Assi yá podies moler-te

An trabalhos siempre armanos.



Na sega de la cebada

Metie-te rábia l foucin:

Nien bies que andar derriada

Benie de l filho al chinchin.


Fonso Roixo



quarta-feira, 30 de maio de 2007

Ua soledade sien fin

Ai, cuitadicos de nós!
De quei ye acusado l home desta beç?
L cielo botou l lhuito i la zorde pa riba de nós,
la fame i la penúria stan cada beç mais acerca,
niun dius quedou sien le mandarmos oufiertas
nanhue bítima nun fui poupada;
acabemos cun todo l que teniemos de melhor.
Que se passa, para naide mos oubir?

La sequidade ye un mal que yá saliu de sous lhemites.
La calor abafa i ye cada beç mais fuorte.
Inda nien un cachico paremos de fazer ls mais puros sacrafícios
nas paredes de l templo de ls antrepassados.
Als diuses de alhá arriba i als de la tierra you trouxe oufiertas
i anterrei-las na tierra.
Niun dius quedou sien le fazermos sacrafícios.
L génio de l’agricultura nun ye capaç de mos lhibrar deste fregelo,
l mais alto amperador nun abaixa até nós,
un assopro de muorte caíu subre la tierra,
mais balie que houbira caído anriba de mi.

La sequidade ye un mal que yá saliu de sous lhemites
i nun somos capazes de fazer cun que nun benga.
Stou cheno de grima
cumo delantre centeilhas i truonos.
Yá pouco sobra de l pobo de Ch’u de pelo negro,
cumoquiera nien un home se bai a salbar.
L debino cielo, l grande amperador
nun me bai a deixar bibir.
L pobo stá todo cheno dun miedo mui grande.
Ls sacrafícios als antrepassados ban a parar.

La sequidade ye un mal que yá saliu de sous lhemites
i nada mos puode çfender.
La sequidade ye mui fuorte, que até queima,
i you nun sei adonde me hei-de meter.
La fin de ls mius dies nun tarda.
Yá nun sei para adonde alhebantar ls uolhos, para adonde bolber la cabeça.
Nien príncepes nien menistros me bótan ua mano.
Pai, mai, antrepassados,
cumo aguantais ber-me nesta plantaforma?

La sequidade ye un mal que yá saliu de sous lhemites,
ls montes i ls rius stan secos,
l demonho de la calor ardiente fizo-se cada beç mais malo,
parece que arde, que bota chama:
miu coraçon stá grimado cula sue rábia
miu coraçon delorido parece que tamien arde.
Nien príncepes, nien menistros me dan oubidos.
Cielo debino, grande amperador
amostrai-me l camino de la salbaçon.

[Ouracion de la China antiga]
Traduçon de Fracisco Niebro [cun apoio ne l testo que ben an A Oração dos Homens. Uma antologia das tradições espirituais. Assírio & Alvim. Cun traduçones de Armando Silva Carvalho i José Tolentino de Mendonça].


Nota - Deixo eiqui esta ouracion, que muito me ampressiona pula sue fuorça, pula situacion zasperada que ye çcrita i an que alguien se sinte cumpletamente solo, sien naide, naide que le querga ou puoda baler. La stória stá chena de situaciones destas, dun dramatismo sien nome. Neste causo ye a aplediar por auga - cumo tanta beç acunteciu na nuossa tierra, cun rezas, perciones i cousas aparecidas -, mas podie ser outra situacion-lhemite qualquiera. Por esso le dou eiqui boç, nó cumo ouracion, mas cumo un oulio delorido de ls lhemites de la cundiçon houmana. Yá hai miles de anhos que tenemos cuncéncia dessa fraqueza nunca aceite, uobo de adonde nacírun ls diuses.

Amar


Nun te abaixes a nun ser para amar. Se te morrires, cuntinas a amar.


René Char, Fureur et Mystère

Traduçon de Fracisco Niebro



[an francés:

Ne te courbe que pour aimer. Si tu meurs, tu aimes encore.]



L mais alto cantar de Salomon(XIV)


Benga l miu amado al sou huorto

a comer sues maçanas çumentas


bin al miu huorto mie armana mie mulhier

apanhei mie mirra i mius cheiros

comi miu trebo cun miu miel

buí miu bino i miu lheite


comei á cumpanheiros

buei i amborrachai-bos

terça-feira, 29 de maio de 2007

L carrico andadeiro

L menino Jasus a correr, cun carrico i boladeira (Jerónimo Bosch)


Carrico cun rodrado traseiro doble, antiampinamiento (Sendin, 1960-70?)



Até hai uns 40 anhos, l carrico era l modo de ls garoticos se zampolhináren a andar, apuis de yá fazéren teres bien feitos i trocáren bien ls passos, quier dezir, apuis de habéren deixado l tenedor. Nun se sabe de quando ben, mas yá aparece nua pintura de Bosch, que pon l menino Jasus a andar nun destes carricos [medalhon que ben na parte de trás de l quado Cruç a las Cuostas, obra de la purmeira fase de l pintor, de antes de 1485] i cun ua boladeira na mano, dues cousas que nun ye fácele fazer al mesmo tiempo. Este nino Jasus de Bosch nun chega a ser tan guapo cumo ls garoticos de l retrato, que nien saca caçcárias de las narizes nien trai calças seguras por ua sola alça, para alhá de tener un pinpin que se podie ber un cachico mais. L pintor deixa bien claro que l alrobés de l tiu que stá a ser curceficado ye un garotico, tal i qual cumo ls outros, que até jogaba cun boladeira i gustaba de andar cul carrico. Seia cumo fur, dá para antender cumo son antigos estes carricos andadeiros, tal i qual cumo las boladeiras de que, eiqui atrasado, falei neste blog. Yá nun se lhembra de andar nestes carricos, mas diç quien biu, que inda dei nel uas buonas rue la Frauga abaixo.
L carrico de l retrato até ten doble rodrado, ua técnica antiampinamiento, yá que ampinar-se l carrico poderie ser peligroso. Hoije, yá ye ralo béren-se estes carricos i talbeç yá naide ls faga, mas la berdade ye que el solo puode andar na rue – i ls paralelos de l retrato nun éran mui al modo para carricos andadeiros -, i hoije todo mundo fuge de la rue, até nas aldés. Ye pena, que qualqueira garotico habie de gustar de dar uas corridas naquel triciclo que até l mais pequeinho nino ye capaç de poner a rodrar.
Talveç mais que l carrico, ampressiónan ls garoticos de l retrato: l que stá agarrado al carrico, anfrenta l retratista cun sou spanto de boca abierto i uolho bizgo por bias de l sol, l’alça sola a agarrar las calças – que talbeç fúran rachadas alantre i atrás, mas nun dá para ber - anque, para bien ser, habie de star atrabessada alantre de l peito, mas antende-se que un rapazico tan pequeinho inda nun adominasse la técnica de melhor assegurar las calças solo cun ua alça atrabessada alantre a modo correia de prender spingarda; l outro rapazico, ancostado a la parede, por bergonha de l retratista, aténtia nas narizes ua caçcárria que talbeç nien eisista, yá que ls garoticos éran mais adbogados a moncas – lhembra-se-me que era mui ralo ber un sien uas candelas balientes -, çcalço i talbeç cun gana de dar ua buolta ne l carrico, mas nun se bei que tenga algo a dar an troca para cumbencir l duonho, pus, ye bien de ber, nunca habie buoltas de carrico de grácia.
L retrato há-de ser de ls anhos sessenta, talbeç percípio de ls anhos setenta de l seclo XX, an Sendin, i nun sei al cierto quien l tirou. Ye un decumiento.

An zertos nun médran lhénguas

[Esta crónica fui publicada ne l jornal Público, l die 27 de Maio]

Muito se ten screbido i ambestigado subre l melhor modo de nun deixar morrer tan debrebe las lhénguas faladas por poucas pessonas, coincidas cumo lhénguas minoritairas. Puode-se dezir que muitas soluçones ténen sido armadas, anque cada caso seia un caso i a las bezes haba amboras que yá nun parecien possibles. Mas hai ua rezon mui simples que , mais do que qualquiera outra, puode lhebar a la muorte dua lhéngua: deixar de haber giente que la fale. Nó porque la giente nun la querga falar, mas porque deixa de haber giente ne l sítio adonde essa lhéngua se fala ou se bai reduzindo tanto que tamien por ende queda an peligro. Este ye un de ls porblemas, antre muitos, que ten benido a criar ua situaçon defícele a la lhéngua mirandesa.
Ye bien coincida de todo mundo la situaçon de l anterior de l paíç, subretodo de las regiones de frunteira, que hai arrimado a cinquenta anhos ténen benido a perder giente a mais i a maior: an purmeiro, cula eimigraçon; apuis, cula salida pa las cidades de l lhitoral, subretodo de la mocidade. Todo un mundo se sbarrulhou cula streformaçon de la produçon i l abandono de l’agricultura: nada se ambestiu para apuiar essa streformaçon i la giente fui-se pul mundo a fazer pula bida. I, assi, passou a haber regiones que deixórun de ser biables por falta de giente. Quien conhece la rialidade sabe que las cousas inda nun batírun ne l fondo, cumo se questuma dezir, i inda puoden piorar muito, pus hai mais scuolas que ban a cerrar – fala-se agora an cerrar tamien la UTAD an Miranda - i cada beç seran mais las aldés adonde nun hai ua sola pessona cun menos de dieç anhos ou, até, cun menos de binte anhos. Parece que todo stá a la spera que se muorran las pessonas que ténen mais de cinquenta anhos, porque ende yá poderá ser cerrada la puorta. Fáltan mais alguns anhos i las cousas yá nun teneran buolta.
Todo l que se passa ten un nome: ye un crime coletibo que se stá a cometer. Ye ampossible apuntar l dedo a esta ou a aqueilha pessona, a este ou a aquel goberno, que las cousas yá bénen de mui longe. Nesse delúbio que todo bai barrendo, tamien la lhéngua mirandesa i toda la cultura a eilha lhigada stá an peligro inda mais grande, para alhá de ls peligros que le bénen de ser ua lhéngua minoritaira, que nun ye acarinada pulas anstituiçones. Nun se resuolbe l porblema lhebando la lhéngua para fuora de la tierra de Miranda, pus ye eiqui que stan las sues raízes i deiqui recibe la ceçon que la faç bibir. Todo l zambolbimiento que la lhéngua tenga fuora de la tierra de Miranda ye amportante, mas nun passa dua porbaije: esta ten que star lhigada a la cepa, senó muorre-se i nun dá ubas. Assi, todo l que se faga para mantener i arregressar giente ye un de ls muitos modos de ajudar a mantener la lhéngua mirandesa, que ye un amportante eilemiento de la nuossa cultura i eidentidade.

Aldés


Sin giente, quédan las piedras

A medrar culas patrielhas:

Que será de las aldés,

Cun gientes probes i bielhas?


Fonso Roixo


Ls panes

Haberá sido porqui que passórun ls cabalhos de l poema? (C. Ferreira)




Mira l campo sembrado

adonde ls panes parécen,

al drobar-se delantre l aire,


squadrones de cabalharie

que se scápan derrotados

sangrando pulas feridas de las papoulas.


Ibn Ijâd [1083-1149]

Traduçon de Fracisco Niebro


Nota - Esta traduçon fui feita cun assento ne l testo de David Mourão-Ferreira [Vozes da Poesia Europeia-I, p. 213. Colóquio Letras, 163]


segunda-feira, 28 de maio de 2007

L macaco i l golfino


Hai yá muito tiempo, habie la questume de las pessonas lhebáren cun eilhas un perro ou un macaco quando fazien ua biaige. Ua beç, un biajante lhebou cun el un macaco, mas bieno ua termienta i l barco adonde íban scachou-se contra uas peinhas. L barco iba-se afundindo i las pessonas botában-se del abaixo, i l macaco eimitou las pessonas. Un golfino que nadaba puli biu l macaco i, cuidando que era ua pessona, nadou por ambaixo del, puso-lo als chinchins i lhebou-lo para tierra. Quando stában a chegar al Pireu, que ye l puorto de la cidade de Atenas, l golfino preguntou-le al macaco se era ateniense. «Si, respundiu-le l macaco, sou dua bielha família dalhá». I cuntestou-le l golfino, «sendo assi debes de coincer bien l Pireu». L macaco, cuidando que l golfino staba a falar dua pessona, dixo-le, «anton nun habie de coincer? L Pireu ye mui miu amigo». L golfino quedou tan triste cula burrice de l macaco que atirou cun el abaixo i afundiu-se ne l mar.

Porqui se bei que agabar-se un de l que nun conhece nien sabe puode traier muitos porblemas. Preguntar i daprender, nun oufende, i nun saber todo, nun houmilda.

(Fábula de Eisopo, amanhada i cun moral zambolbida)


domingo, 27 de maio de 2007

Lhoubores


Outros puoden lhoubar l que le dir la gana;

Mas you, zde las bordas de l Missouri corriente, nun lhoubo nada,

de l’arte ou outra cousa,

Até que eilha nun tenga sorbido bien l aire deste riu, tamien

l oulor de las prainadas de l Oueste,

I apuis todo bote fuora.


Walt Whitman [1819-1892], Leaves of Grass [Fuolhas de Yerba]

Traduçon de Fracisco Niebro




[an anglés:

Others may praise what they like;

But I, from the banks of the running Missouri, praise nothing,

in art or aught else,

Till it has well inhaled the atmosphere of this river, also

the western prairie-scent

And exudes it all again.]



Nota - Tengo que le pedir çculpa al grande poeta amaricano porque, neste poema i sien you querer, adonde stá screbido Missouri leio siempre Douro. Apuis, tengo de ler segunda ou terceira beç para acertar.


Yá nun aguantaba mais la cidade. Agora ando porqui, pula mie tierra, cun miu armano



Quando m’agarrei a un camboio a andar tenie setenta anhos

i quatro dies. Yá nun aguantaba mais la cidade

cun todas aqueilhas unhas delantre la boca.


Agora ando porqui, pula mie tierra, cun miu armano.


Son mais las casas sien naide. De ls mil i duzientos que éramos

stamos reduzidos a nuobe: you, que mal apenas cheguei,

la Bina, Pinela l camposino, miu armano siempre cerrado

na casa bielha, la Fluménia i l filho boubico

i trés çapateiros yá reformados siempre pul sagrado

puli sentados nun scalon.


Ls fúrun-se a stremundiar pul’América, l’Oustrália, l Brasil

adonde Fafin, l boubo, andaba a caçar cun ua faca

i un die matou un jaguar cuidando que era un gato.

An mil nobecientos i binte ua camarada de pedreiros

apuis de seis meses de biaige colgados na borda dun barco

pul mar i l’auga dun riu que nunca acababa,

chegórun a la muralha de la China

que staba mei sbarrulhada i aplediaba por ua mano de ls cuitados.

Purmeiro que zaparecira, l pai de Bina, que iba cun eilhes,

mandaba amboras ua beç por anho

i até le chamában “las cartas de la China”. Na purmeira preguntaba

por ua cabra que tenie febre l die an que se fui ambora,

na segunda dixo que habie comido ua queluobra,

na treceira falaba dua tie que le pregaba ls botones,

la quarta staba chena de sgarabatados cumo fázen las galhinas

na lhama, para amostrar que yá era un chino

i se habie squecido de todo, até de las palabras.

Ls mius nunca salírun de casa: miu pai

bendie carbon

i mie mai fazie las cuontas nun papel pardo.

Cumo eilha nun sabie ler nien screbir marcaba lhinhas dreitas

pa la giente delgada i redondas pa ls clientes mais gordos.

Ls númaros tenie-los andrento la cabeça i quando pagában

riscaba-los cun ua cruç.


Porqui l aire ye buono i l’auga cuorre por grandes rieiros,

altemobles nun hai i ls perros stiráçan-se al meio las stradas.


Tonino Guerra, E’ Mel [1981]

Traduçon de Fracisco Niebro




[an romanholo:

Ò ciap un tréno in chéursa ch’éva stènt’an finóid

e quatar dè. A n u n putéva piò da stè in zità

sa tótt cagli òngi davènti ma la bòcca.


Adès a so aquà te mi paàis, da e’mi fradèl.


L’è pin ad chèsi svióiti. Da meladusént ch’a semmi,

a s sémm ardótt in nóv: me ch’a so apéna arivát,

la Bina, Pinèla e’cuntandóin, e’ mi fradèl che sta sémpra

tla chèsa vècia, la Filuména se su fiul imbezéll

e tri pensionèd ch’i sta disdài sòura i scalóin dla piaza

e che una vólta i féva i calzulèr.


Ch’ilt i è andè chisà duvò: Amèrica, Austraglia, in Basóil

in dò che Fafin e’ mat l’andéva a caza se curtèle

e l’à amazè un giaguaro credénd ch’e’ fóss un gat.

Te melanovzént e vóint una masa ad muradéur,

dop a si móis ad viaz sla tèsta spindléun d’una bèrca

a guardè l’aqua de mèr e pu quèla d’un fiómm ch’u n finéva mai,

i è arivàt ma la Muraia Cinàisa

ch’la s’éra ròtta dimpartótt e u i éra bsògn dal mèni de puràz.

Próima da sparói de tótt e’ ba dla Bina ch’l’éra sa lòu

l’a fat avài nutóizi un an par cl’èlt

che pu I li cèma “al lèttri da la Cina”. Tla próima e’dmandéva

d’una chèvra ch’l’éva la févra e dè ch’l’éra partói,

tla sgònda l’à détt ch’l’éva magnè una béssa,

tla térza e’ parléva d’una dòna ch’la i tachéva i butéun,

la quèrta la éra pina ‘d scarabócc cumè ch’e’ fa al galóini

te pantèn, par fè capói che ormai l’era un cinàis

e u s’éra scórd iniquèl, ènca al paróli.

I méi i n s’éra mai móss da chèsa: e’ mi ba

e’ vendéva e’ carbòun

e la mi ma la tnéva i chéunt s’un fòi ad chèrta zala.

Dato ch’la n savéva nè lèz e nè scróiv la féva dal róighi drétti

par la zèna mègra e di tónd par i cliént piò gras.

I nómar la i tnèva dróinta la su tèsta e quant ch’i paghéva

la i scanzléva s’una cròusa.


Aquà l’aria la è bóna e l’aqua la va pri fóss,

machini gnént e i chèn i sta stughléd te mèz dla strèda.]




Nota – Tonino Guerra [coincido subretodo por haber screbido ls mais de ls guiones de ls cinemas de Fellini] tenie cumo lhéngua mai l romanholo, ua lhéngua minoritaira de la region Eimília Romanha, an Eitália. Por esso el dedica este sou lhibro, E’ Mel, «a mie mai, a miu pai, a mie bó i a miu abó, als bisabós i a todos ls que falában solo an dialeto [romanholo]».

L testo, an romanholo, de que me serbi saquei-lo de l’eidiçon pertuesa [Assírio & Alvim, 2003], que aparece cun traduçon de Mário Rui de Oliveira, i tamien ende me stribei un cachico pa la traduçon, yá que de l romanholo agarro ua eiqui i outra acolhá. Ye dessa eidiçon que tamien saco la seguinte nota de aprécio screbida pul grande scritor, i … tanta cousa mais, Italo Calvino:

«Todo para Tonino se streforma an cuonta i an poesie: an biba boç ou por scrito, ne l cinema, an prosa ou an berso, an eitaliano ou an romanholo. Hai siempre ua cuonta na sue poesie; hai siempre poesie an todas las sues cuontas. I poesie quier dezir ua spriéncia cierta, cuncreta i nun sperada, chena de sentimiento i cul assento dua boç que mos fala. Por esso, L Miel ye un lhibro que será mais guapo a cada anho que passar i deiqui a cien anhos muita giente daprenderá romanholo para ler ne l oureginal la jornada de ls dous bielhos armanos…»

Bamos, miu bien, a ber la rosa

Rosas Pierre de Ronsard



Bamos, miu bien, a ber la rosa

Que esta manhana tan fermosa

S'abriu de púrpara bestida,

Se pula tarde nun perdiu

Ls remissacos que bestiu

Sue teç a la buossa aparcida.


Ai, mirai cumo só nun rato,

Miu bien, deixou sien un maltrato

Ai, ai, sue beleza murchar.

Á bien madrasta natureza

Pus dessa frol la sue lindeza

Mais dun die nun deixa durar.


Pus se m’acraditais, á guapa,

Anquanto eidade an frol nun scapa

De buossa tan fresca berdura,

Gozai, gozai la mocidade:

Cumo a la frol la muita eidade

Bos murchará la fermesura.


Pierre de Ronsard [1524-1585]

Traduçon de Fracisco Niebro



[an francés:

Mignonne, allons voire si la rose

Qui ce matin avait déclose

Sa robre de pourpre au soleil,

A point perdu cette vesprée

Les plis de sa robe pourprée

Et son teint au vôtre pareil.


Las, voyez comme en peu d’espace,

Mignonne, elle a dessus la place

Las, las, ses beautés laissé choir.

O vraiment marâtre Nature

Puisqu’une telle fleur ne dure

Que du matin jusqu’au soir.


Donc, si vous me croyez, mignonne,

Tandis que votre âge fleuronne

En sa plus verte nouveauté,

Cueillez, cueillez votre jeunesse:

Comme à cette fleur la viellesse

Fera ternir votre beauté.]


Nota - You nun sabie que aqueilhas rosas se chamában Rosas Pierre de Ronsard, de l nome de l grande poeta francés de la renacéncia, que bibiu al mesmo tiempo de Camões. Fui Ana Maria Fernandes que me las apersentou. Tamien por esso, se me lhembrou de traduzir este poema, subre cumo todo passa i pouco dura, mesmo las melhores cousas cumo beleza i mocidade.


Menhires ne l cerrado

Freznos de ls cerrados: menhires (M. Bandarra)



Ye l eimbierno un tiempo d'ouracion
i an znuda peniténcia todo sufre.
Úpen ls freznos menhires ne l cerrado,
Sue proua nunca ls deixa ser floresta.

L berde ye l resfuolgo de la tierra.
Augadeiras adóndian las raízes.
Al loinje l cielo bela cun sous diuses.
Todo spera calhado cumo un templo.


Fracisco Niebro



sábado, 26 de maio de 2007

L’ancula que me gusta


Ah Setímio - tu que, cumigo, até eiries a Gades i

als andomables Cantabros a lhebar l nuosso jugo i

a las bárbelas Sirtes, adonde siempre las Mouras

óndias férben -,


ouxalá Tibur, pul Argibo quelono custruída,

seia l puial de la mie belheç,

seia l findamiento, cansado yá de mar, de caminos

i de guerra.


Dende, se las çfaborables Parcas m’ampuntáren,

cumo canhonas cun subrepiel, de l remansoso Galeso

las augas buscarei i las tierras de Lhacónia

gobernadas por Falanto.


Aqueilha ye, de to las tierras de l mundo,

l’ancula que me gusta, adonde als de Heimeto

ls mieles nada dében i se fai frente a la berde

azeituna de Venafro,


adonde lharga primabera i amerosos ouferece

Jupiter eimbiernos i l Oulon, amado

pul fruitoso Baco, a Falerno nien raça

le ambeija las ubas.


Aquel ye, a ti i a mi, l sítio i l dourado

eizílio que mos chama; ende, po riba mie caliente

cinza, spargirás las lhágrimas debidas

al poeta i al amigo.


Hourácio Flaco, Odas, Lhibro II.VI

Traduçon, para mirandés, de Marcus Miranda




[an lhatin:

Septimi, Gadis aditure mecum et

Cantabrum indoctum iuga ferre nostra et

barbaras Syrtis, ubi Maura semper

aestuat unda,


Tibur Argeo positum colono

sit meae sedes utinam senectae,

sit modus lasso maris et uiarum

militiaeque.


Unde si Parcae prohibent iniquae,

dulci pellitis ouibus Galaesi

flumen et regnata petam Laconi

rura Phalantho.


Ille terrarum mihi praeter omnis

angulus ridet, ubi non Hymetto

mella decedunt uiridique certat

baca Venafro,


uer ubi longum tepidasque praebet

Iuppiter brumas et amicus Aulon

fertili Baccho minimum Falernis

inuidet uuis.


Ille te mecum locus et beatae

postulant arces; ibi tu calentem

debita sparges lacrima fauillam

uatis amici.]



Delores


Spántan-se muitos doutores

cua berdade bien dura:

a las bezes hai delores

pa que nun queremos cura.

Fonso Roixo


sexta-feira, 25 de maio de 2007

Yedras de ls cerrados

Freznos de siete cabeças: un pelado i outro cun pelos (M. Bandarra)



Crécen cumo centinelas, assentes an berde, ls freznos de ls cerrados. De tanta bida que guárdan andrento, ban botando cabeças al modo que crécen para todo alhá le caber: naquel tiempo inda nun habien sido ambentados ls xips, i inda bien. Nun sona bien chamá-le freznos cabeçudos, ou freznos multicabeças tamien ye suspeito. Gusto de le chamar freznos-yedra ou yedras de ls cerrados. De tiempos a tiempos, hai que le cortar l pelo, nun le baia a chochar la miolha a las cabeças. I nácen-le uolhos ne l cortado de l barejon. Torna siempre, l pelo, cula fuorça de ls arrebentos, cumo se la primabera se bolbira pura pítula. Son cumo la serpiente ou yedra de siete cabeças, an que le tórnan siempre a nacer las cabeças al modo que ban sendo cortadas, i las mais malas ténen siempre pelo na cabeça. Solo hai ua defréncia: las yedras de ls cerrados nun fázen mal a naide i fázen bien a todo.
A la buolta de l cerrado, cuorre la parede cumo muralha de castielho i las centinelas siempre spiertas. Seguras i sien grima, cumo nun habien de pacer, assossegadas, las bacas i la yerba crecer cula fuorça de maio? Para quien nun antenda, hai que splicar centinelas i muralhas: ls cerrados son ua jóia adonde la natureza ten sou resfuolgo de anquelíbrio; nun bénen diretamente de l paraíso porque fúrun feitos por pessonas que ls ponírun a dar yerba hai cientos de anhos, inda nun parórun de la dar i puoden cuntinar a dá-la muitos mais cientos de anhos; todo l que eilhi crece son yerbas de malzina, andebles cumo ua ourbalheira: quando la primabera ampeça, inche-se de froles, mais que altar an die de fiesta; ne l culo de maio la yerba subirte cumo un milagre, aplediando por baranhos de gadanha i rebuoltas de forcones.
Cumo cuorpo sien fin, ls cerrados sténden-se por toda la prainada i sues bordas: quando quedáren sien sous freznos, talbeç se muorran i assi se acabe un de ls nuossos mais, mais grandes menumientos, ua marabilha de la nuossa tierra. Ber ls freznos, inda dreitos i gordos, cun sues cabeças sanas, rapadas ou cun pelo, ye seinha cierta de que un mundo inda nun se bai a acabar. Si, un mundo, que l mundo ye feito de muitos mundos. Por esso ye guapo.
Ls freznos de ls cerrados nun bíben sien giente que le corte l barejon, sien bacadas que le cóman l ramon na fin de agosto, quando las selombras s'ampéçan a scapar, sien l tembraduro que ben culas airaçadas i nun passa de grima de un die yá ser rachon i brasa, rabadielha, baldon, talbeç madeiro de lhagar ou solo un sobrado de pisar. Estes freznos speciales fázen parte dun sistema eicológico purfeito, que nun se aguanta sien giente, la giente que l fizo i l manten. Giente que faç parte de la natureza, pus esta será mui defrente sien pessonas. Quando miro un frezno cun sues sietes cabeças rapadas lhougo tengo de preguntar quien l çquilou; se las cabeças yá botórun pelo sinto-lo cumo un zafio al çquilador, que nunca ye capaç de parar aqueilha fuorça, por bien que l çquile.


La raposa, la lhiebre i Júpiter


Ua beç, ua raposa i ua lhiebre fúrun-se a tener cun Júpiter, pai de ls diuses, pa le fazéren un pedido. La raposa pediu-le que le dira la delgeireza de patas de la lhiebre i la lhiebre pediu-le que le dira l’alblidade i l’anteligença de la raposa. Ende Júpiter splicou-le que cada criatura tenie las sues culidades, i que ls diuses las habien repartido mui bien. «Nun serie buono, dixo l dius, dá-le todas las culidades a ua sola criatura.»

Porqui se bei cumo stá anganhado aquel que cuida que ten todas las culidades i por esso çprézia ls outros ou aquel que ten ambeija de las culidades de ls outros an beç de ber i aporbeitar las que tem, pus todo mundo tem algun balor.

(Fábula de Eisopo, amanhada i cun nuoba moral)



L mais alto cantar de Salomon (XIII)

Cumigo de l Lhíbano mulhier
cumigo de l Lhíbano benirás
coronada zde l cúmio de Amaná
zde l cúmio de l Senir i de l Hermon
de ls lhapos de ls lhiones
de las foias de ls tigres

roubeste-me l coraçon mulhier i armana
roubeste-me l coraçon solo c’un uolho
cun ua sola sarta de tou cachaço
que amerosas son tues festicas
bien mais que l bino
l oulor de tous amores
subirte todo l que cheira
trebo que reçuma son tous beiços mulhier
miel i lheite reçuma la tue lhéngua
l oulor de tous bestidos
ye oulor a ansénsio

huorto amuralhado armana mie mulhier
huorto amuralhado fuonte tapada
tues arbles jardin de meligraneiras
cun fruita cumo miel
junça d’oulor i nardo
nardo i açafran canela
i to las outras arbles de l Lhíbano
mirra i sándalo
i to ls oulores de que se gusta

fuonte de ls huortos poço d’augas bibas
que cuorren de l monte Lhíbano
ala! lhebantai-bos aire de riba i aire de baixo
assoprai ne l miu huorto i spargi ls sous oulores.

Pesos


A las bezes pesa tanto

la carga que mos carrega,

que para le dar aguanto

un home solo nun chega.


Fonso Roixo

quinta-feira, 24 de maio de 2007

Peinhas

Peinha campana: un fuora redondo, friu (M. Bandarra)


Peinha Campana: un drento, talbeç brícios (M. Bandarra)

Peinha Campana: talbeç boca que nun calha l bózio na prainada (M. Bandarra)




L tiempo çcansa nas angúrrias de la peinha

cansado apuis de ounir tanto granico;


nun para l aire cun sou peine sue broca

sue música que pon l eimbierno boubo:


quien puode ler sues fuolhas acamadas

dureç que yá ls sentidos todos zgraniçou?


Fui-le scarbando l’auga las raízes

l lhombo cun sou çamarro al friu:


assi se bai morrendo outra beç grano

suidades de ser tierra donde medre bida.


Fracisco Niebro




quarta-feira, 23 de maio de 2007

Amores


Amores nun ténen tierra:

De mil i ua maneiras,

Mesmo al meio dua guerra,

Subírten a las frunteiras.


Ls poetas que morrien

D’amores solo ambersados,

De tanto amor que fenhien

Morrien-se sin ser amados.


Ai tiempo an que you screbie,

Cartas d’amor sien parar:

To l mundo se m’ancolhie

Pa deixar l amor medrar.


Las streilhas tráien-me oupores

De te ber a la jinela:

Quien delantre ten amores

Passa la nuite de bela.


Fonso Roixo




terça-feira, 22 de maio de 2007

A caras a la lhuna



Faç hoije cien anhos que naciu Hergé (22 de maio de 1907). Cumo hounesta houmenaige, eiqui queda la traduçon para mirandés de l ampeço de Objectif Lune.




- Á, ye l senhor capitan! I l senhor Tintin! Á, stou mui cuntento por bos tornar a ber!...

- Oulá, amigo Nestor!...

- Anton, cumo bai la salude?... Fazistes buona biaige?...

- Corriu todo bien, Nestor!... I porqui tamien?... Beio que l castielho yá fui restourado…. Yá que falo nesso, cumo stá l porsor Mirassol?... Stou cun gana de l ber…

- L porsor Mirassol?... Anton, el nun bos screbiu? Fui-se arrimado a uas trés sumanas…

- Mirassol nun stá acá?...

- Nó, senhor capitan… Hai por ende uas trés sumanas, l porsor Mirassol recebiu la bejita dun tiu cun ua fala a dar a strangeiro, i sutubo muito tiempo a falar cun el… Apuis, l porsor fizo las malas i fui-se cun esse tiu, dezindo-me que bos iba a screbir… I stou mui surpreso que inda nun bos tenga screbido…

- Ora outra cumo esta!

- Tring

- Stá?... Si… Nun ye l capitan Haddock… Nó, nun stá acá… A quien tengo la hon… Nó, fui-se yá trés sumanas… Mas quien fala?... Stá?... Stá?... Stá?...

- Stá?… Stá?... Zlhigórun! Esse fanfarrion falaba cumo un patagónio… Stá?... Stá?... Nó, nada!

- Outra cumo esta!... Spero que nun le tenga passado nada al Mirassol!... I se díramos ua miradela al quarto del?

- Inda esta manhana fui alhá, para deixar antrar l aire, i nun bi nada fuora de l sítio.

- Assi i todo nun custa nada ber…


[traduçon de la 1ª página de Objectif Lune, de Hergé. Por falta de l testo an francés, ousei la traduçon pertuesa Rumo à Lua, Difusão Verbo. Ua traduçon de l oureginal poderá ser algo defrente.]



L macaco cun piel de tigre

Un die, fraco i cheno de fame, un macaco bestiu-se cun la piel dun tigre que habie sido mui malo. Al bestir la çamarra, l macaco cunsidrou que habie ganho l dreito de tamien ser faroç. Anton, puso-se a terrincar ls dientes, boziando: you adomino ls matorrales, sou l anfernal rei de la nuite! Apuis, puso-se d’atalaia nas arbles, feito lhadron de ls montes; ajuntou hourrores, muortes, rapinhas, atermentou quien passaba, fizo tembrar la floresta i todo l que yá habie feito la piel que l tapaba. Bibie nun fondo lhapo, arrodiado de chicha. Assi que un bie la piel, lhougo acraditaba que era un tigre. El boziaba, dando medonhos rugidos: mirai, la mie caberna stá chena de uossos; delantre de mi todo se grima, todo fuge, todo tembra; mirai i admirai-me, you sou un tigre! Ls bichos todos l admirában, scapando-se a fugir. Nesto, bieno un gladiador, prendiu-lo ne l braços, rasgou-le la piel cumo se fura un panho fino. Apuis, amostrou aquel baliente, todo znudo, i dixo: tu nun passas dun macaco!
Porqui se bei que para ser tigre nun bonda bestir-le la çamarra, quier dezir, hai que ser, nun bonda parecer. Tamien se diç que l bestir nun faç l fraile. Quien solo dá balor al que bei, l mais cierto ye que s'anganhe.

(Fábula de Victor Hugo, an traduçon lhibre i cun moral sacada por mi)


Nota – La fábula ye sacada de l lhibro de poemas Les Châtiments [«Fable ou histoire»]. L macaco de la fábula/stória de Victor Hugo era l que el chamaba Napoléon le Petit, mas esso son outras cuontas. Quando este poema fui screbido, an 1852, andaba V. Hugo pula Anglaterra, fugido de l tirano.
Faç hoije anhos que Victor Hugo se morriu [22 de maio de 1885] i faç bien lhembrar giente cumo el.

L poema

La manhana ampeça a bater ne l miu poema.
Las manhanas, ls martielhos delgeiros, las grandes froles lhíricas.
Muita cousa ampeça a bater contra las paredes de l miu poema.
Scuito mei a miedo l rugido de ls canalones,
l rodopiu de las fiestras de l miu
poema batido pula rebelaçon de las cousas.
Las delgadas pítulas de la cabeça cántan mexidas pul sangre.
Talbeç you quede boubo a la borda desta scuridon
mui debrebe strefigurada.
Báten a las puortas de las palabras,
chúben las scaleiras desta antemidade.
Ye cumo ua casa, ye cumo ls pies i las manos
de las pessonas ambasoras i calientes.


Stou deitado ne l miu poema. Stou ounibersalmente solo,
deitado de cuostas, culas narizes a angulhir aire,
la boca que se calha,
l sexo negro ne l sou quieto pensamiento.
Báten, chúben, ábren, cérran,
oulían al redror la mie chicha que ye la cumplicada chicha de l poema.


Ua anspiraçon racha spadanhas an mie tiesta,
racha-las al meio
cumo las centeilhas ráchan las dreitas taças de piedra.
A mi dá-me ua risica i lhiebo pula mano esse nino poderoso,
Ua bejita de l sangre cheno de lhuzes anteriores.
Acumpanho, cumo topando a modo ua peisaige boladeira,
las palabras pessonas rabos de lhuç puras aldés.


Ye la madrugada i la nuite que arrebálan porriba ls telhados
de l poema. Ye Dius que arrebala i la muorte
i la bida braba. I l miu coraçon ye un castiçal a la borda
de l pobo que até mi aparta ls picos de las formas
i trai la sue pureza fina i lhegítima.
- Tráien lhiras an sues manos, tráien an sues manos duras
pequeinhos crabos d’ouro ó peixes delicados
de música frie.


- You pongo-me boubo cula doçura de ls meses debagarosos.


L poema duol-me, faç-me.
L pobo trai cousas pa la sue casa
de l miu poema.
You sperto i grito, bato culs martielhos
de ls dies de la mie muorte
la matéria secreta de que ye feito l poema.


- La manhana ampeça a poner l poema na parte
Mais clarica de la bida. I l pobo canta-lo
anquanto crécen ls campos lhebantados
al cúmio de las augadielhas.
La manhana ampeça a sparbar l poema an la lhuç ancuntenida
de l mundo.

Herberto Helder
Traduçon de Fracisco Niebro


[An pertués:

O Poema – VII

A manhã começa a bater no meu poema.
As manhãs, os martelos velozes, as grandes flores líricas.
Muita coisa começa a bater contra os muros do meu poema.
Escuto um pouco a medo o ruído das gárgulas,
l rodopio das rosáceas do meu
poema batido pela revelação das coisas.
Os finos ramos da cabeça cantam mexidos
pelo sangue.
Talvez eu enlouqueça à beira desta treva
rapidamente transfigurada.
Batem nas portas das palavras,
sobem as escadas desta intimidade.
É como uma casa, é como os pés e as mãos
das pessoas invasoras e quentes.


Estou deitado no meu poema. Estou universalmente só,
deitado de costas, com o nariz que aspira,
a boca que emudece,
o sexo negro no seu quieto pensamento.
Batem, sobem, abrem, fecham,
gritam à volta da minha carne que é a complicada carne
do poema.


Uma inspiração fende lírios na minha testa,
fende-os ao meio
como os raios fendem as direitas taças de pedra.
Eu sorrio e levo pela mão essa criança poderosa,
Uma visita do sangue cheio de luzes interiores.
Acompanho, como tocando uma espécie de paisagem levitante,
as palavras pessoas caudas luminosas ascéticas aldeias.


É a madrugada e a noite que rolam sobre os telhados
do poema. É Deus que rola e a morte
e a vida violenta. E o meu coração é um castiçal à beira
do povo que até mim separa os espinhos das formas
e traz sua pureza aguda e legítima.
- Trazem liras nas mãos, trazem nas mãos brutais
pequenos cravos de ouro ou peixes delicados
de música fria.


- Eu enlouqueço com a doçura dos meses vagarosos.


O poema dói-me, faz-me.
O povo traz coisas para a sua casa
do meu poema.
Eu acordo e grito, bato com os martelos
dos dias da minha morte
a matéria secreta de que é feito o poema.

- A manhã começa a colocar o poema na parte
mais límpida da vida. E o povo canta-o
enquanto crescem os campos levantados
ao cume das seivas.
A manhã começa a dispersar o poema na luz incontida
do mundo.]

segunda-feira, 21 de maio de 2007

L sartigalho

Sartigalho an trono de papoula (M. Bandarra)



Repimpado ne l beludo burmeilho de la papoula, dá-se aires de cardeal. Nien un santo acharie altar mais galano i bun chamadeiro para rezas. Quien bien conhece l sartialho nun s'admira que el tenga dado cuorpo a ua de las mais malas pragas de Eigito, que nien l faraó quijo nada cun el. Mas, a la purmeira, anganha bien.
Porqui, siempre se me lhembra deilhes, que nun paraba de me preguntar de adonde haberien aparecido tanto. Era bé-los puls panes, bolando a saltar puls retroilhos delantre de ls pies, an bandos sien fin. Se todos resolbíssen albantar bolo al mesmo tiempo, darien para formar ua nubre, un berdadeiro pie de mar. Nunca faltórun pula tierra de Miranda, a roubá-le als probes l pouco que la tierra siempre mui caro le deixou. Tamien eiqui fúrun ua praga que até le dórun nome a ua Nuossa Senhora, que an Fuonte Aldé se passou a chamar Nuossa Senhora de l Sartigalho. Ye por esta altura de maio la sue fiesta, neste nuosso tiempo an que yá son scassos ls panes pa ls sartigalhos çtrinçáren culas sues truquesas, mas an que inda se lhembra l milagre cun que la santa scamugiu la praga que nien berde fuolha ou granico deixou.
Tanta cuonta desses comedores de grano i de todo l berde que fura tienro. A mi lhembra-se-me de quando íbamos culas mulas pa ls restroilhos i ls poniemos a porradas cun checharras - que nun éran checharras mas outra culidade de sartigalhos berdes -, até que se struncáran uns als outros. Patas para un lhado, cabeça i alas para outro, nua maldade purbersa que duraba to la tarde, até s'ancuntrar l campeon que quedara bibo. Todo armano al que biemos nas lhuitas de buis, cula bantaige de ls sartigalhos nun botáren sangre mas solo ua augadielha de la quelor de l cuorpo. Fui nessas lhuitas que quedei a saber la fuorça i la dureç de ls carrielhos de l bicho, capaç de arrebentar todo l que se le ponira delantre.
Nun sendo a porradas uns culs outros, ls sartigalhos éran buonos para caçar las ranas que quedában ne ls poços apuis de se haber secado la ribeira. Tanta beç fui a eilhes pa ls Cadouços! Spetában-se nun anzuol grande, daqueilhes que benien agarrados als cóngaros, i si que las ranas gustában deilhes, subretodo quando las alas éran mui queloridas.
Apuis, scapaba-se la calor i cun eilha zaparecien ls sartigalhos. Mas nunca se perdien, que al anho apuis alhá stában pa las mesmas façanhas. Ne ls nuossos dies inda cuntínan por ende, armanicos als de antigamente, agora solo un cachico mais fidalgos que yá nun se quédan por menos que çofá an beludo de papoula.

domingo, 20 de maio de 2007

Amores


Quien amores nunca sembra,

Nunca amor puode colher:

D’ amores un home tembra,

Que fará por nun ls tener.


Quien l amor nunca çcubriu,

Nun puode perder la sprança:

Quien amor dá nun l perdiu

Q' assi l amor mos alcança.


Por me ber tu andas tanto!

Bien sei que rinde l camino.

Nun benes? Nun dás aguanto.

You nun spero? Ende zatino.



Quien un amor ancuntrou,

Nun querga buscar mais nada:

Adube bien l que sumbrou,

Sien priessa de la segada.


Fonso Roixo




Pertual


Á Pertual, se furas solo trés sílabas,

galana bista pa l mar

Minho berde, Algarbe de cal,

burrico a ranhir l spinaço de la tierra,

xordo i menudico,

molino a las buoltas cun un aire

de touro, mas anfolhado i, na fin, amigo,

se furas solo l sal, l sol, l sul,

l fino pardal,

l manso bui falador,

la sardina que pinga ne l pan,

la znalgada barina,

l screbidor que scribe bien i nun diç nada,

la muda queixa almendrada

duns uolhos pestanhudos,

se furas solo la checharra de l berano, de ls stilos,

l anferrujado perro sganado de las praias,

l grilo angaiolado, la grila ne l beiço,

l calendairo an la parede, l amblema an la gola,

á Pertual, se furas solo trés sílabas,

de plástico, que era más barato!


Doceiras d’Amarante, caqueiros de Barcelos,

rendeiras de Biana, toureiros de la Golegã,

nun hai “papo-d’anjo” que seia l miu derriço,

galho que cante a quelores ne l miu almairo,

albura rendada pa ls mius suonhos,

garrochilha que puoda anfeitar-me l cachaço.

Pertual: question que tengo cumigo mesmo,

facada até al uosso, fame sin antreten,

perdigueiro maluco i sien narizes, sien perdizes,

cabalhico angraixado,

feira ambergonhada,

mie matacion,

mie matacion de todos nós ...


Alexandre O’Neill

Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Portugal


Ó Portugal, se fosses só três sílabas,

linda vista para o mar,

Minho verde, Algarve de cal,

jerico rapando o espinhaço da terra,

surdo e miudinho,

moinho a braços com um vento

testarudo, mas embolado e, afinal, amigo

se fosses só o sal, o sol, o sul,

o ladino pardal,

o manso boi coloquial,

a rechinante sardinha,

a desancada varina,

o plumitivo ladrilhado de lindos adjectivos,

a muda queixa amendoada

duns olhos pestanídios,

se fosses só a cegarrega do estio, dos estilos,

o ferrugento cão asmático das praias,

o grilo engaiolado, a grila no lábio,

o calendário na parede, o emblema na lapela,

ó Portugal, se fosses só trés sílabas

de plástico, que era mais barato!


Doceiras de Amarante, barristas de Barcelos,

rendeiras de Viana, toureiros da Golegã,

não há “papo-de-anjo” que seja o meu derriço,

galo que cante a cores na minha prateleira,

alvura arrendada para o meu devaneio,

bandarilha que possa enfeitar-me o cachaço.

Portugal: questão que eu tenho comigo mesmo,

golpe até ao osso, fome sem entretém,

perdigueiro marrado e sem narizes, sem perdizes,

rocim engraxado,

feira cabisbaixa,

meu remorso,

meu remorso de todos nós ...]